Nu reeds een nieuwe post in het dagboek omdat de vorige dag redelijk kort was door het 9 uur tijdsverschil.
We zijn keurig mee geraakt met de Washington - Munchen, in first class dan nog wel!
We waren ook tijdig in Munchen zodat we de aansluitende connectie naar Brussel nog ruimschoots konden halen. Ook hier geen problemen...
Alleen nog wat moe door het enorme tijdverschil, maar zo lang mogelijk wakker blijven en dan lukt het wel om dinsdag weer up and running te zijn voor een nieuw werkdag!!
Aftellen naar een volgende reis.....nog in 2005 ??
zondag, september 25, 2005
Washington (dag 11)
Vanmorgen dus om 3 uur uit de veren na een nacht van amper een tweetal uur, ik hoef niet te vertellen hoeveel pijn dit doet!! Véél pijn dus!!
We waren gelukkig vroeg op de vlieghaven en dus ruimschoots op tijd om in the checken, economy plus seats gekregen, dus dat viel goed mee. De eerste vlucht was dus Seattle-Chicago, een 4 à 5 uur vliegen denk ik (ik heb het grootste deel van de tijd geslapen), en een layover van een uurtje en een half in Chicago. Dit is een zeer aangename luchthaven met massa's winkels en restaurants, dus de tijd doden viel goed mee. Volgende vlucht was Chicago – Washington, en ook daar economy plus seats kunnen bemachtigen, dus dat was ook comfortabel vliegen, anderhalf uur deze keer.
In Washington een tweetal uurtje layover en dan op de vlucht naar Munchen, en deze keer first-class, dus dat is boffen!! First class op een 777 is met bedden aan boord !! Schitterend!! Ik vrees echter dat we van al die luxe niet te veel gaan merken, we zijn ondertussen zo moe geworden dat redelijk rap van het bed gebruik zullen maken, vrees ik :-)
Hopelijk komen we op tijd aan in Munchen zodat we een directe connectie hebben, zoniet, hebben we terug 3 uur layover en dan terug een anderhalf uur vliegen tot Brussel...
Hopelijk loopt het einde ook nog op wieltjes, want je weet wat men zegt van de laatste loodjes....
We waren gelukkig vroeg op de vlieghaven en dus ruimschoots op tijd om in the checken, economy plus seats gekregen, dus dat viel goed mee. De eerste vlucht was dus Seattle-Chicago, een 4 à 5 uur vliegen denk ik (ik heb het grootste deel van de tijd geslapen), en een layover van een uurtje en een half in Chicago. Dit is een zeer aangename luchthaven met massa's winkels en restaurants, dus de tijd doden viel goed mee. Volgende vlucht was Chicago – Washington, en ook daar economy plus seats kunnen bemachtigen, dus dat was ook comfortabel vliegen, anderhalf uur deze keer.
In Washington een tweetal uurtje layover en dan op de vlucht naar Munchen, en deze keer first-class, dus dat is boffen!! First class op een 777 is met bedden aan boord !! Schitterend!! Ik vrees echter dat we van al die luxe niet te veel gaan merken, we zijn ondertussen zo moe geworden dat redelijk rap van het bed gebruik zullen maken, vrees ik :-)
Hopelijk komen we op tijd aan in Munchen zodat we een directe connectie hebben, zoniet, hebben we terug 3 uur layover en dan terug een anderhalf uur vliegen tot Brussel...
Hopelijk loopt het einde ook nog op wieltjes, want je weet wat men zegt van de laatste loodjes....
zaterdag, september 24, 2005
Seattle (Dag 10)
Vandaag zijn we vroeg uit de veren, we moeten immers wegens de schedule-change terug in Seattle geraken op een deftig uur, want we nemen dus de vlucht een dagje vroeger terug naar huis.
Maar omdat we niet voor niets naar Portland zouden gereden hebben, wilden we toch nog even een glimp van de stad opvangen.
Dus rond een uur of 8 het hotel verlaten en een plekje gaan uitzoeken om te ontbijten (uiteraard een starbucks voor een vanilla latte en een stuk lokale specialiteit “Portland Cake”). De stad is werkelijk heel mooi, heel mooie gebouwen en architectuur, ook veel groen in de stad verwerkt... De stad voelt heel relax aan, heel gezellig. Spijtig dat we hier zo snel terug moeten vertrekken, we besluiten echter dat dit wel eens een mooi startpunt zou kunnen zijn voor een volgende trip, Oregon heeft namelijk ook veel bezienswaardigheden.
De staat Oregon is vooral bekend om zijn taksvrije politiek. Hier komt niet zoals overal elders in de VS nog eens extra taksen op uw aankopen. Het stikt er dan ook van shopping malls en winkels....een heel dodelijke combinatie dus voor ons!! En dat blijkt al snel, na een uurtje ronddwalen door de stad heef Hilde al 2 paar schoenen gekocht, en ik een Apple iPod 20Gb!!
De discovery-channel store is hier ook gevestigd en daar hebben we elk een state of the art koptelefoon gekocht die noise redemption doet (vb geluid in een vliegtuig)....
Na al deze aankopen besloten we om terug te vertrekken, want langer blijven zou zelfmoord betekenen voor onze bankrekening!!
Terug auto in en vertrokken richting Seattle....een flink eind rijden!! Onderweg nog wat MEGA shopping malls tegengekomen waar we toch ook eventjes zijn gestopt :-)
Maar de rit verliep al bij al redelijk vlot, mede dankzij de heel mooi aangelegde “resting area's” die onderweg zijn aangelegd, en waar je gratis koffie ed kan krijgen....dit is wel een voorbeeld voor andere landen hoor!! Het maakt lange ritten een stuk aangenamer en veiliger!
Eens aangekomen in Seattle, besluiten we maar meteen een motel dicht bij de luchthaven te zoeken met internet access (ik wil nog enkel cd'kes op mijn nieuwe iPod krijgen....zodat ik hem morgen op de vlucht reeds kan gebruiken).
Het wordt de “Ramada” die ons een flinke discount wil geven én die een gratis airport shuttle ter beschikking stelt). We gaan de auto reeds vanavond binnenleveren zodat we morgen op ons gemak zijn om naar de luchthaven te gaan.
Maar voor we de wagen binnenleveren, gaan we er nog even gebruik van maken, met name door nog iets te gaan zoeken waar we voor een schappelijk prijs iets achter de kiezen kunnen steken. We zijn naar de heel andere kant van Seattle gereden (tijdens spitsuur!!) waar er malls zijn, zo groot dat ze gewoon volledige dorpen vormden, waar je met de wagen kon doorrijden, deze keer hebben we ons wel aan het plan gehouden om niets meer op te doen :-) De finacien zagen er al slecht genoeg uit !!
Daarna naar Avis geweest, wagen gaan inleveren en terug naar de kamer....
Toch nog even naar Belgie bellen om te confirmeren dat alle vluchten er nog goed uitzien....helaas!!
Weeral slecht nieuws, de vluchten die er tot gisteren schitterend uitzagen, zien er nu gewoon hopeloos uit!! Tenzij we via Chicago naar Washington reizen en van Washingon naar Munchen!! Maar dat betekend om 6 uur een vlucht halen!! Het is nu bijna middernacht !! Dus we moeten eruit om 3uur !!
Nog snel wat muziek op de iPod plaatsen en dan toch nog voor enkele uurtjes het bed in!!
Maar omdat we niet voor niets naar Portland zouden gereden hebben, wilden we toch nog even een glimp van de stad opvangen.
Dus rond een uur of 8 het hotel verlaten en een plekje gaan uitzoeken om te ontbijten (uiteraard een starbucks voor een vanilla latte en een stuk lokale specialiteit “Portland Cake”). De stad is werkelijk heel mooi, heel mooie gebouwen en architectuur, ook veel groen in de stad verwerkt... De stad voelt heel relax aan, heel gezellig. Spijtig dat we hier zo snel terug moeten vertrekken, we besluiten echter dat dit wel eens een mooi startpunt zou kunnen zijn voor een volgende trip, Oregon heeft namelijk ook veel bezienswaardigheden.
De staat Oregon is vooral bekend om zijn taksvrije politiek. Hier komt niet zoals overal elders in de VS nog eens extra taksen op uw aankopen. Het stikt er dan ook van shopping malls en winkels....een heel dodelijke combinatie dus voor ons!! En dat blijkt al snel, na een uurtje ronddwalen door de stad heef Hilde al 2 paar schoenen gekocht, en ik een Apple iPod 20Gb!!
De discovery-channel store is hier ook gevestigd en daar hebben we elk een state of the art koptelefoon gekocht die noise redemption doet (vb geluid in een vliegtuig)....
Na al deze aankopen besloten we om terug te vertrekken, want langer blijven zou zelfmoord betekenen voor onze bankrekening!!
Terug auto in en vertrokken richting Seattle....een flink eind rijden!! Onderweg nog wat MEGA shopping malls tegengekomen waar we toch ook eventjes zijn gestopt :-)
Maar de rit verliep al bij al redelijk vlot, mede dankzij de heel mooi aangelegde “resting area's” die onderweg zijn aangelegd, en waar je gratis koffie ed kan krijgen....dit is wel een voorbeeld voor andere landen hoor!! Het maakt lange ritten een stuk aangenamer en veiliger!
Eens aangekomen in Seattle, besluiten we maar meteen een motel dicht bij de luchthaven te zoeken met internet access (ik wil nog enkel cd'kes op mijn nieuwe iPod krijgen....zodat ik hem morgen op de vlucht reeds kan gebruiken).
Het wordt de “Ramada” die ons een flinke discount wil geven én die een gratis airport shuttle ter beschikking stelt). We gaan de auto reeds vanavond binnenleveren zodat we morgen op ons gemak zijn om naar de luchthaven te gaan.
Maar voor we de wagen binnenleveren, gaan we er nog even gebruik van maken, met name door nog iets te gaan zoeken waar we voor een schappelijk prijs iets achter de kiezen kunnen steken. We zijn naar de heel andere kant van Seattle gereden (tijdens spitsuur!!) waar er malls zijn, zo groot dat ze gewoon volledige dorpen vormden, waar je met de wagen kon doorrijden, deze keer hebben we ons wel aan het plan gehouden om niets meer op te doen :-) De finacien zagen er al slecht genoeg uit !!
Daarna naar Avis geweest, wagen gaan inleveren en terug naar de kamer....
Toch nog even naar Belgie bellen om te confirmeren dat alle vluchten er nog goed uitzien....helaas!!
Weeral slecht nieuws, de vluchten die er tot gisteren schitterend uitzagen, zien er nu gewoon hopeloos uit!! Tenzij we via Chicago naar Washington reizen en van Washingon naar Munchen!! Maar dat betekend om 6 uur een vlucht halen!! Het is nu bijna middernacht !! Dus we moeten eruit om 3uur !!
Nog snel wat muziek op de iPod plaatsen en dan toch nog voor enkele uurtjes het bed in!!
vrijdag, september 23, 2005
Portland (dag 9)
Vandaag een serieuze weg afgelegd!! Vanmorgen dus vertrokken in Aberdeen richting Raymond, om dus de plaats van het eerste betaalde live optreden te zien van Nirvana. Een prachtige rit is het geworden, door onoogelijk kleine stadjes waar de tijd is blijven stilstaan... Ik had een cd van Bob Dylan (goei cd gekocht hier) in de cd player gestoken, en toen we erdoor reden, keken we naar elkaar en dachten net hetzelfde....”wij hebben hier de verkeerde kleren aan en we rijden met een te moderne wagen” We reden gewoon door de jaren 70!!
Eens aangekomen in Raymond zijn we naar een visitors center gereden omdat we de “nussbaum steet” nergens konden vinden. Daar keken ze ons met verwonderde ogen aan toen we naar de befaamde nirvana-first-gig place vroegen, die wisten daar van niets!!
We hebben toen de hele uitleg gedaan en ze waren verrukt dat hun boerengat toch nog iets had om mee te pronken!! We hebben toen de link gegeven waar de bootleg van dit optreden staat (dit optreden was verschrikkelijk slecht maar toch verkoopt het gelijk zot op de illegale markt)....
De link is de volgende : http://www.livenirvana.com/digitalnirvana/bootography/review30bd.html?filename=17nussbaumroad
Enfin, met wat hulp van de locals ginder hebben we het befaamde huis gevonden, de eigenaars waren jammer genoeg niet thuis, zodat we niet wat meer background info hadden, maar toch, de trip was zeker de moeite waard!
Dan zijn we nog van onze planning afgeweken door naar South bend, the oyster capital of the world...daar habben we dan uiteraard oesters gegeten (Hilde althans, ik heb het bij fish & chips gehouden) en teruggekeerd naar onze planning, de rest van de scenic route 101 richting south.
Voor we naar de actual 101 gingen hebben we nogmaals van onze planning afgeweken (waarvoor maken wij eigenlijk een planning ?!) en zijn we naar Olympia geweest, dit was de officiele hoofdstad van de staat Washington. Dus even gaan uitchecken, de Lonely plannet zegt hierover “the town looks like it happened here 100 years ago” en dat klopt ook een beetje.... Het is er mooi, maar er leeft niet echt iets.....
Dus enkele foto's en terug de wagen in, richting 101 deze keer, de planning remember? En het ging vlotjes, tegen een uur of 4 zaten we op schema...even een zalm- en forelkwekerij gaan bezichtigen (niets aan) en doorgereden. Na een uurtje keken we eens naar elkaar en dachten terug hetzelfde...”niet zo veel te zien hé”....wagen aan de kant en kaart erbij.....
Als we nu eens terugkeren naar Olympia, en dan doorrijden naar Portland in de staat Oregon? :-)
Een 160 mijl.....en t'is 1700Hr....te doen hé....
Rechtom gedraaid en op weg naar Portland dan maar.....de hele tijd goed de voet op het gaspedaal gehouden en tegen 20u hadden we een motel (wel het eertste de beste hoor), om dit in te typen zit ik in een pizza-tent naast het motel omdat hun wireless internet connectie niet door de plafonds gaat ?!!
We hebben een piza verorberd als dinner (weeral een pizza !) en hebben daarnet eens naar “huis” ge-skype-d......het ziet er extreem slecht uit....alle vluchten naar alle mogelijke europese bestemmingen zijn overboekt op zondag!!! help !!!
Het beste zou zijn om morgen al terug in Seattle te zijn en zaterdag te vertrekken ipv de zondag.....
Maar dat betekend morgen de hele dag rijden!!!!! snif....
We gaan toch nog een halve dag in Portland doorbrengen en normaal gezien morgenmiddag in de auto stappen naar Seatlle en zien waar we gaan geraken.....misschien veranderen we nog eens ons plan.....
Maar in elk geval ziet het er niet goed uit, gelukkig ziet vandaag er nog relatief goed uit, het is hier nog happy hour tot 12u en ik ben niet van plan dit zo te laten :-) Nog tot 12u bier drinken aan 1$ !!!
Morgen is een andere dag.....we zien wel!
Eens aangekomen in Raymond zijn we naar een visitors center gereden omdat we de “nussbaum steet” nergens konden vinden. Daar keken ze ons met verwonderde ogen aan toen we naar de befaamde nirvana-first-gig place vroegen, die wisten daar van niets!!
We hebben toen de hele uitleg gedaan en ze waren verrukt dat hun boerengat toch nog iets had om mee te pronken!! We hebben toen de link gegeven waar de bootleg van dit optreden staat (dit optreden was verschrikkelijk slecht maar toch verkoopt het gelijk zot op de illegale markt)....
De link is de volgende : http://www.livenirvana.com/digitalnirvana/bootography/review30bd.html?filename=17nussbaumroad
Enfin, met wat hulp van de locals ginder hebben we het befaamde huis gevonden, de eigenaars waren jammer genoeg niet thuis, zodat we niet wat meer background info hadden, maar toch, de trip was zeker de moeite waard!
Dan zijn we nog van onze planning afgeweken door naar South bend, the oyster capital of the world...daar habben we dan uiteraard oesters gegeten (Hilde althans, ik heb het bij fish & chips gehouden) en teruggekeerd naar onze planning, de rest van de scenic route 101 richting south.
Voor we naar de actual 101 gingen hebben we nogmaals van onze planning afgeweken (waarvoor maken wij eigenlijk een planning ?!) en zijn we naar Olympia geweest, dit was de officiele hoofdstad van de staat Washington. Dus even gaan uitchecken, de Lonely plannet zegt hierover “the town looks like it happened here 100 years ago” en dat klopt ook een beetje.... Het is er mooi, maar er leeft niet echt iets.....
Dus enkele foto's en terug de wagen in, richting 101 deze keer, de planning remember? En het ging vlotjes, tegen een uur of 4 zaten we op schema...even een zalm- en forelkwekerij gaan bezichtigen (niets aan) en doorgereden. Na een uurtje keken we eens naar elkaar en dachten terug hetzelfde...”niet zo veel te zien hé”....wagen aan de kant en kaart erbij.....
Als we nu eens terugkeren naar Olympia, en dan doorrijden naar Portland in de staat Oregon? :-)
Een 160 mijl.....en t'is 1700Hr....te doen hé....
Rechtom gedraaid en op weg naar Portland dan maar.....de hele tijd goed de voet op het gaspedaal gehouden en tegen 20u hadden we een motel (wel het eertste de beste hoor), om dit in te typen zit ik in een pizza-tent naast het motel omdat hun wireless internet connectie niet door de plafonds gaat ?!!
We hebben een piza verorberd als dinner (weeral een pizza !) en hebben daarnet eens naar “huis” ge-skype-d......het ziet er extreem slecht uit....alle vluchten naar alle mogelijke europese bestemmingen zijn overboekt op zondag!!! help !!!
Het beste zou zijn om morgen al terug in Seattle te zijn en zaterdag te vertrekken ipv de zondag.....
Maar dat betekend morgen de hele dag rijden!!!!! snif....
We gaan toch nog een halve dag in Portland doorbrengen en normaal gezien morgenmiddag in de auto stappen naar Seatlle en zien waar we gaan geraken.....misschien veranderen we nog eens ons plan.....
Maar in elk geval ziet het er niet goed uit, gelukkig ziet vandaag er nog relatief goed uit, het is hier nog happy hour tot 12u en ik ben niet van plan dit zo te laten :-) Nog tot 12u bier drinken aan 1$ !!!
Morgen is een andere dag.....we zien wel!
donderdag, september 22, 2005
Aberdeen (dag 8)
Vandaag rond een uur of 9 vertrokken uit Forks, t'was reeds betrekkelijk warm...gestop aan een safeways om ontbijt & lunchpakketje te kopen en voet op het gaspedaal, want we moesten een redelijke afstand overbruggen vandaag (we moeten tenslotte terug in Seattle geraken zaterdag).
Eerste bestemming was het “HOH Rain Forest”, een regenwoud ontstaan door een samensmelting van een heleboel omstandigheden, maar voornaamste zijn de Olympic mountains en de pacific ocean die een soort microklimaat doen onststaan waardoor alle regen er voor de bergtoppen uitvalt....
HOH Rain Forest
De enorme hoeveelheid regen valt er gelukkig vandaag niet uit, het is een stralende dag....alhoewel, voor foto's kan dat wel eens tricky zijn, die zon...
@ the rainforest
De weg ernaartoe langs de rivier is ook heel mooi, we stoppen dan ook geregeld om het landschap te bekijken en foto's te nemen...
De rivier langs de weg
Ook in het regenwoud is het uiteraard de moeite waard, mooie trails met veel uitleg onderweg, zeer mooi aangelegd... We hebben een tweetal korte trails gedaan, genoeg voor een uurtje of 3-4 vermaak...
Daarna snel wagen in en doorgereden richting Ruby Beach, een van de ruwe stranden aan de rand van het Olympic park....Mooi om te zien hoe de bomen die de zee heeft buitgemaakt op het strand liggen te vergaan en voedingsbodem vormen voor nieuwe planten en organismen.
Ruby Beach
Daarna zijn er nog een 4 tal stranden waar we korte stops houden om eens te bewonderen en daarna verder.
Dan zijn we doorgereden naar Lake Quinault, een gigantisch meer waar het redelijk duur overnachten was, dus toch maar doorrijden....
We zijn naar Aberdeen gereden, en verblijven hier nu in het Olympic Inn Motel, die ons voor de (toch wel dure) prijs van 65$ ontbijt en gratis wireless internet gaf... De kamer is terug heel mooi, gigantisch groot....niet wat we nodig hebben, maar het was de enige optie....
Aberdeen, grijs industriestadje met als curieusiteit dat hier Kurt Cobain opgroeide (geen wonder dat die zelfmoord heeft gepleegd, moest ik hier zijn opgegroeid....). Leuke opmerking : het stadje verwelkomt u met het bord “Aberdeen, come as you are”....
Morgen gaan we nog een uurtje of 2 omweg maken naar Richmond, die bewerend dat Nirvana's allereerste betalende live-optreden in een van hun zaaltjes was....dus gaan we daar toch wel eens piepen zeker :-)
Allee, vandaag eens niet te laat, maar we gaan nog wat tv kijken (ook altijd leuk, die commercials) en dan slapen...
PS : Ik heb besloten een nieuwe foto gallerij aan te leggen met funny drinks, dan die kun je hier nogal kopen hoor, Coca Cola Zero, Pepsi Diet Lemon, Pepsi Light Wild Cherry, Cherry Vanilla Dr Pepper Light, .....
Eerste bestemming was het “HOH Rain Forest”, een regenwoud ontstaan door een samensmelting van een heleboel omstandigheden, maar voornaamste zijn de Olympic mountains en de pacific ocean die een soort microklimaat doen onststaan waardoor alle regen er voor de bergtoppen uitvalt....
HOH Rain Forest
De enorme hoeveelheid regen valt er gelukkig vandaag niet uit, het is een stralende dag....alhoewel, voor foto's kan dat wel eens tricky zijn, die zon...
@ the rainforest
De weg ernaartoe langs de rivier is ook heel mooi, we stoppen dan ook geregeld om het landschap te bekijken en foto's te nemen...
De rivier langs de weg
Ook in het regenwoud is het uiteraard de moeite waard, mooie trails met veel uitleg onderweg, zeer mooi aangelegd... We hebben een tweetal korte trails gedaan, genoeg voor een uurtje of 3-4 vermaak...
Daarna snel wagen in en doorgereden richting Ruby Beach, een van de ruwe stranden aan de rand van het Olympic park....Mooi om te zien hoe de bomen die de zee heeft buitgemaakt op het strand liggen te vergaan en voedingsbodem vormen voor nieuwe planten en organismen.
Ruby Beach
Daarna zijn er nog een 4 tal stranden waar we korte stops houden om eens te bewonderen en daarna verder.
Dan zijn we doorgereden naar Lake Quinault, een gigantisch meer waar het redelijk duur overnachten was, dus toch maar doorrijden....
We zijn naar Aberdeen gereden, en verblijven hier nu in het Olympic Inn Motel, die ons voor de (toch wel dure) prijs van 65$ ontbijt en gratis wireless internet gaf... De kamer is terug heel mooi, gigantisch groot....niet wat we nodig hebben, maar het was de enige optie....
Aberdeen, grijs industriestadje met als curieusiteit dat hier Kurt Cobain opgroeide (geen wonder dat die zelfmoord heeft gepleegd, moest ik hier zijn opgegroeid....). Leuke opmerking : het stadje verwelkomt u met het bord “Aberdeen, come as you are”....
Morgen gaan we nog een uurtje of 2 omweg maken naar Richmond, die bewerend dat Nirvana's allereerste betalende live-optreden in een van hun zaaltjes was....dus gaan we daar toch wel eens piepen zeker :-)
Allee, vandaag eens niet te laat, maar we gaan nog wat tv kijken (ook altijd leuk, die commercials) en dan slapen...
PS : Ik heb besloten een nieuwe foto gallerij aan te leggen met funny drinks, dan die kun je hier nogal kopen hoor, Coca Cola Zero, Pepsi Diet Lemon, Pepsi Light Wild Cherry, Cherry Vanilla Dr Pepper Light, .....
woensdag, september 21, 2005
Forks (dag 7)
Vandaag vroeg opgestaan om Port Townsend te bereiken op een deftig uur, en t'is gelukt :-)
We zijn dus vandaag naar de whales gaan kijken, en guess what, we hebben er gezien!! Een hele school Orca's!! Van indrukwekkend gesproken!!
Ik heb één kaptiale vergissing gemaakt, door al mijn foto's in het RAW formaat te trekken, bijna allemaal zijn ze vol noise, dus onbewerkbaar!! Gelukkig heb ik er uit plaatsgebrek ook wat in JPG genomen, en die zijn gelukkig wel goed gelukt, een pak van mijn hart!!
Ook met het weer hadden we geluk, een zonnige dag, maar toch was het super-koud op de boot (we zitten dan ook op de grens met Canada...) Maar enkele truien, jas en dekens, deden the trick en hielden ons warm.
Vele seals en Orca's gezien, dus, een echt unieke ervaring!!
Ook de San Juan eilanden zijn wondermooi, we zijn daar enkele uren gestopt om te eten en wat rond te wandelen, in de late namiddag dan teruggekeerd naar Port Townsend om terug te vertrkken....
We wilden vandaag nog in Forks geraken en dat is dan ook gelukt, maar 't was op het nippertje.. Die wegen hier in het donker zijn echt niet van de poes, in de bossen in de bergen, is het echt wel pikdonker!! En het zit hier vol scherpe bochten....geen pretje, niet voor herhaling vatbaar, we hebben besloten vanaf nu voor donker ergens te stoppen.
We hebben dus uiteindelijk toch een motel gevonden (Pacific Inn, Forks) voor de prijs van 63$, het duurste motel tot nu toe, maar we hadden geen zin in veel gezoek. De rest zag er wat sleezy uit en was bijna even duur! Dus toch maar voor dit gekozen, en ik moet zeggen, misschien wel duur, maar zijn prijs zeker waard, heel grote super de luxe kamer (maar dat hadden we eigenlijk niet nodig)....
Morgen vinden we hopelijk iets goedkoper.....
Voila, ik ga er mee stoppen, want ik ben oververmoeid......morgen het regenwoud (jawel, een regenwoud!! wel geen tropisch regenwoud, maar toch....) in voor een flinke hiking.....dus ik moet uitgerust zijn.....
Groeten uit Forks....
We zijn dus vandaag naar de whales gaan kijken, en guess what, we hebben er gezien!! Een hele school Orca's!! Van indrukwekkend gesproken!!
Ik heb één kaptiale vergissing gemaakt, door al mijn foto's in het RAW formaat te trekken, bijna allemaal zijn ze vol noise, dus onbewerkbaar!! Gelukkig heb ik er uit plaatsgebrek ook wat in JPG genomen, en die zijn gelukkig wel goed gelukt, een pak van mijn hart!!
Ook met het weer hadden we geluk, een zonnige dag, maar toch was het super-koud op de boot (we zitten dan ook op de grens met Canada...) Maar enkele truien, jas en dekens, deden the trick en hielden ons warm.
Vele seals en Orca's gezien, dus, een echt unieke ervaring!!
Ook de San Juan eilanden zijn wondermooi, we zijn daar enkele uren gestopt om te eten en wat rond te wandelen, in de late namiddag dan teruggekeerd naar Port Townsend om terug te vertrkken....
We wilden vandaag nog in Forks geraken en dat is dan ook gelukt, maar 't was op het nippertje.. Die wegen hier in het donker zijn echt niet van de poes, in de bossen in de bergen, is het echt wel pikdonker!! En het zit hier vol scherpe bochten....geen pretje, niet voor herhaling vatbaar, we hebben besloten vanaf nu voor donker ergens te stoppen.
We hebben dus uiteindelijk toch een motel gevonden (Pacific Inn, Forks) voor de prijs van 63$, het duurste motel tot nu toe, maar we hadden geen zin in veel gezoek. De rest zag er wat sleezy uit en was bijna even duur! Dus toch maar voor dit gekozen, en ik moet zeggen, misschien wel duur, maar zijn prijs zeker waard, heel grote super de luxe kamer (maar dat hadden we eigenlijk niet nodig)....
Morgen vinden we hopelijk iets goedkoper.....
Voila, ik ga er mee stoppen, want ik ben oververmoeid......morgen het regenwoud (jawel, een regenwoud!! wel geen tropisch regenwoud, maar toch....) in voor een flinke hiking.....dus ik moet uitgerust zijn.....
Groeten uit Forks....
dinsdag, september 20, 2005
Port Angeles (dag 6)
We hebben besloten om in Port Angeles te blijven omdat we morgen een whale-watching tocht willen gaan doen. Daarom moeten wegens een kleine miscalculatie even terug rijden om Port Townsend te bereiken en van daar te vertrekken. Dus besluiten we even van hier uit, de directe omgeving te gaan verkennen. Er zijn namelijk een paar mooie bezienswaardigheden in de directe omtrek (binnen de paar uur)...
Vandaag dus terug vroeg uit de veren (7u30) om te vertrekken naar het park. Het ontbijt dat het hotel beloofde is wel degelijk de moeite waard! Beagles, muffins (héle lekkere met walnoten & pistache), enz... Fruit, koffie enz, het is allemaal voorzien. Dit hotel is dus echt aan te raden !! (Royal Victoria Motel) Voor 49$ dollar is dit een koopje in deze buurt!!
Eerste stop is de rivier Elhwa, enorm brede rivier die tussen de enorme bergen loopt, daar het een enorm droog seizoen is staat het water laag, maar toch..indrukwekkend! We hebben een trail gedaan helemaal naar de top van de heuvel, waar warmwaterbronnen waren....heel mooi allemaal.
Daarna verder gereden naar Lake Cresent, een meer van 8 mijl doorsnede, dit omgeven door al die prachtig groene heuvels...heel onwerkelijk....prachtig!!
We zijn het meer voorbij gereden omdat we eerst naar het verste punt van vandaag wilden gaan, tijdens de terugkeer zouden we dan stoppen bij het meer om een trail te gaan doen.
Dus verder gereden naar Sol Duc, een mooie waterval die je bereikt na een korte trail, zeker en vast de moeite waard, het begint eentonig te klinken, maar het is gewoon indrukwekkend en wonderschoon.
Van daar teruggereden en onderweg gestopt op een stuk waar je vroeger de zalm naar boven kon zien springen, maar tegenwoordig een zeldzaam schouwspel wegens een te grote overvissing van zalm...door het gevaarlijkste beest op de planeet....de mens.
We hebben toch het geluk een school zalm te zien zwemmen, wat een mooie grote vissen in die diepheldere water...wat jammer dat dit allemaal verloren gaat.
Daarna de terugtocht aangevat naar Porte Angeles, en onderweg gestopt bij Lake Cresent om de trail te gaan doen, het was redelijk stijl naar boven, maar we hebben een mooie beloning gekregen, een mooi grote waterval, altijd mooi voor enkele foto's...zeer indrukwekkend allemaal.
Vandaar een restaurant binnen gegaan (het enig...”deftige” hier in de buurt) om een pasta te gaan eten. Laat ik een understatement gebruiken en zeggen dat het beter kon....maar goed, het kan niet elke dag feest zijn :-)
Daarna nog een reuze-can Coors Lite gaan kopen om op het terras van onze kamer op te drinken...
Daarna bedje in, t'is al 21.30 en tegen dat we erin liggen...
Morgen moeten we echt vroeg vertrekken, want ik schat het makkelijk anderhalf uur rijden naar Port Townsend en we moeten er om 08.30 zijn....dus....zeker om 7u vertrekken....voila, nog even relaxen en vermoeide beentjes laten rusten......
Vandaag dus terug vroeg uit de veren (7u30) om te vertrekken naar het park. Het ontbijt dat het hotel beloofde is wel degelijk de moeite waard! Beagles, muffins (héle lekkere met walnoten & pistache), enz... Fruit, koffie enz, het is allemaal voorzien. Dit hotel is dus echt aan te raden !! (Royal Victoria Motel) Voor 49$ dollar is dit een koopje in deze buurt!!
Eerste stop is de rivier Elhwa, enorm brede rivier die tussen de enorme bergen loopt, daar het een enorm droog seizoen is staat het water laag, maar toch..indrukwekkend! We hebben een trail gedaan helemaal naar de top van de heuvel, waar warmwaterbronnen waren....heel mooi allemaal.
Daarna verder gereden naar Lake Cresent, een meer van 8 mijl doorsnede, dit omgeven door al die prachtig groene heuvels...heel onwerkelijk....prachtig!!
We zijn het meer voorbij gereden omdat we eerst naar het verste punt van vandaag wilden gaan, tijdens de terugkeer zouden we dan stoppen bij het meer om een trail te gaan doen.
Dus verder gereden naar Sol Duc, een mooie waterval die je bereikt na een korte trail, zeker en vast de moeite waard, het begint eentonig te klinken, maar het is gewoon indrukwekkend en wonderschoon.
Van daar teruggereden en onderweg gestopt op een stuk waar je vroeger de zalm naar boven kon zien springen, maar tegenwoordig een zeldzaam schouwspel wegens een te grote overvissing van zalm...door het gevaarlijkste beest op de planeet....de mens.
We hebben toch het geluk een school zalm te zien zwemmen, wat een mooie grote vissen in die diepheldere water...wat jammer dat dit allemaal verloren gaat.
Daarna de terugtocht aangevat naar Porte Angeles, en onderweg gestopt bij Lake Cresent om de trail te gaan doen, het was redelijk stijl naar boven, maar we hebben een mooie beloning gekregen, een mooi grote waterval, altijd mooi voor enkele foto's...zeer indrukwekkend allemaal.
Vandaar een restaurant binnen gegaan (het enig...”deftige” hier in de buurt) om een pasta te gaan eten. Laat ik een understatement gebruiken en zeggen dat het beter kon....maar goed, het kan niet elke dag feest zijn :-)
Daarna nog een reuze-can Coors Lite gaan kopen om op het terras van onze kamer op te drinken...
Daarna bedje in, t'is al 21.30 en tegen dat we erin liggen...
Morgen moeten we echt vroeg vertrekken, want ik schat het makkelijk anderhalf uur rijden naar Port Townsend en we moeten er om 08.30 zijn....dus....zeker om 7u vertrekken....voila, nog even relaxen en vermoeide beentjes laten rusten......
maandag, september 19, 2005
Port Angeles (dag 5)
Vandaag rond een uur of 8 opgestaan om de wagen te gaan afhalen. Avis heeft ons een upgrade gegeven naar een Chevy Impala :-) Alles erop en eraan!! Airco, open dak, schitterende stereo...joepie!!
Van het verhuurstation zijn we naar de ferry gereden, welliswaar een half uurtje te vroeg, maar dat gaf ons de kans om ginder te ontbijten...donuts met koffie! Mmm
De tocht met de ferry naar Bainbridge Island verliep vlekkeloos, en het was echt prachtig weer, gaf ons een schitterend zicht op de skyline van Seattle! Een half uurtje duurt de oversteek (20$) en het spaart je een 5-tal uren rijden uit.
Dan over het eiland rijden en het stuk het dichtste bij het vasteland is verbonden met een brug, dus dat is makkelijk.
Onderweg naar Port Angeles (waar het de ingang van het national park is) zijn we nog een paar super-lokaties tegengekomen...;-) Onderandere het hamburgerrestaurant van Fat Smitty, waar je gigantische hamburgers kunt eten....tja, dat hoef je geen twee keer te vertellen natuurlijk :-)
Fat Smitty's burger
Daarna nog een reuze milkshake met chocolade, en je kon ons weer buiten rollen! Als de weight watchers dit zien, vallen ze flauw denk ik...
Een tweetal uurtjes later waren we in Port Angeles, en zijn we nog een schitterende tocht door het park gaan doen, naar Hurricane hill.. Hoog boven de wolken, een schitterend zicht. We hebben slechts een korte wandeling gedaan omdat we een slecht inzicht hebben in de tijdsduur en hoe lang het hier licht blijft. We wilden voor donker het stadje bereiken en een motelletje vinden.
Dat is bij deze gelukt, en zelfs hier is wireless network beschikbaar....yeah!!
Straks nog ietske gaan eten en zeker nog een paar pinten drinken bij de lokale hillbillies, want we hebben hier al een paar exemplaren gezien hoor!!
Allee, vanaf nu gaan de verslagjes iets korter zijn om de eenvoudige reden, dat er iets minder gaat gebeuren, meer rondtoeren en hiking tours doen.....maar ik hou u op de hoogte, want.....one never knows met ons :-)
Van het verhuurstation zijn we naar de ferry gereden, welliswaar een half uurtje te vroeg, maar dat gaf ons de kans om ginder te ontbijten...donuts met koffie! Mmm
De tocht met de ferry naar Bainbridge Island verliep vlekkeloos, en het was echt prachtig weer, gaf ons een schitterend zicht op de skyline van Seattle! Een half uurtje duurt de oversteek (20$) en het spaart je een 5-tal uren rijden uit.
Dan over het eiland rijden en het stuk het dichtste bij het vasteland is verbonden met een brug, dus dat is makkelijk.
Onderweg naar Port Angeles (waar het de ingang van het national park is) zijn we nog een paar super-lokaties tegengekomen...;-) Onderandere het hamburgerrestaurant van Fat Smitty, waar je gigantische hamburgers kunt eten....tja, dat hoef je geen twee keer te vertellen natuurlijk :-)
Fat Smitty's burger
Daarna nog een reuze milkshake met chocolade, en je kon ons weer buiten rollen! Als de weight watchers dit zien, vallen ze flauw denk ik...
Een tweetal uurtjes later waren we in Port Angeles, en zijn we nog een schitterende tocht door het park gaan doen, naar Hurricane hill.. Hoog boven de wolken, een schitterend zicht. We hebben slechts een korte wandeling gedaan omdat we een slecht inzicht hebben in de tijdsduur en hoe lang het hier licht blijft. We wilden voor donker het stadje bereiken en een motelletje vinden.
Dat is bij deze gelukt, en zelfs hier is wireless network beschikbaar....yeah!!
Straks nog ietske gaan eten en zeker nog een paar pinten drinken bij de lokale hillbillies, want we hebben hier al een paar exemplaren gezien hoor!!
Allee, vanaf nu gaan de verslagjes iets korter zijn om de eenvoudige reden, dat er iets minder gaat gebeuren, meer rondtoeren en hiking tours doen.....maar ik hou u op de hoogte, want.....one never knows met ons :-)
zondag, september 18, 2005
Seattle (Dag 4)
Laatste dag Seattle zelf, morgen vertrekken we naar Olympic Park. Maar first things first, we hebben nog een drukke dag voor de boeg.
Redelijk vroeg opgestaan, ontbijtje genomen in een soort koffie-bar (vierkante omelet!!) en de bus op om onze hop on hop off tour tenminste een klein beetje te laten opbrengen (voor de rest was dit een total waste of money). De dame die de vooraan in de bus moest spreken, die kon dit helemaal niet, en die werkte ons meer op de zenuwen dan wat anders! We zijn aan Pioneer Place afgestapt en zijn begonnen met de famous Seattle underground tour. Dit was nu eens wel zijn geld waard, zeer merkwaardige geschiedenis en de ondergrondse straten waren nog heel authentiek...zeer interessant en er was een heel goede gids die het verhaal zeker aangenaam vertelde.
Daarna koffietje gedronken en naar de ferry maatschappij gaan vragen hoeveel de ferry koste, omdat we morgen de oversteek moeten doen met de wagen.
Daarna de bus (niet de hop on hop off, maar een gewone) genomen naar Queen Ann, een neighbourhood in Seattle voor de meer gegoede burgers. Wij zijn daar echter naartoe gegaan voor de view van de skyline van Seattle. En dit was meer dan de moeite!
skyline Seattle
Gelukkig maar, want we moesten een uur wachten op de bus (we stonden oorspronkelijk verkeerd te wachten, omdat blijkbaar op zaterdag de bus op een andere plaats stopte?!).
Daana terug naar downtown gereden om de bus te nemen naar Capitol Hill, de universiteits area én de plaats bij uitstek om de grunge-scene beter te leren kennen. We zijn naar de beroemde Comet club geweest, alwaar alle grote seattle groepen voor de eerste keer het (superkleine) podium beklommen. Zeer aangename club! Vanavond is er een optreden, maar dat begint spijtig genoeg maar rond een uur of 10! Daar we morgen vroeg moeten opstaan om de auto te gaan halen, en omdat na zo'n optreden terug naar het hotel wandelen toch wel een hachelijke onderneming is in deze buurt, besluiten we het toch maar niet te doen... Na een paar biertjes houden we het dan ook voor bekeken.
We gaan ook op zoek naar de Re-bar, alwaar indertijd de officiele voorstelling van het Nirvana-album “Nevermind” plaats had. We hebben het ook gevonden, foto's gemaakt, maar we zijn er niet gebleven omdat er net een fuif ging beginnen (leek zeker de moeite, maar om de welbekende reden zijn we er niet gebleven).
Daarna zijn we ook nog naar de REI geweest, een super-grote adventure & outdoor winkel, om wat trekking gerief aan te schaffen voor een van de volgende reizen....de winkel sloot echter uitzonderlijk vroeg vandaag, gelukkig mochten we wel wat na sluitingstijd blijven en kon Hilde toch nog een nieuwe trekking broek kopen. Opmerkelijk feit over deze winke, je kan er alles proberen!!
Dit wil zeggen, ze hebben een heuse wildernis nagebouwd rond de winkel, kompleet met rivieren, trekking-paden en mountainbike-parcours !!! Zo gek als een achterdeur die Amerikanen!!
Ondertussen was het dus toch weer eens laat geworden, en zijn we via de winkelstraat terug naar het hotel gegaan (om ergens te eten), maar oh pech, want de winkels die blijven hier laat open, en we zijn enkele winkels binnen gegaan om te “kijken”....prijskaartje elke een hondertal dollar!!
Uiteindelijk er toch in geslaagd om iets te eten en in het hotel te geraken....wééral te laat, maar soit....
weer fijne dag achter de rug....
Nu onder de wol en uitrusten voor morgen!! Benieuwd welke wagen we krijgen :-)
Redelijk vroeg opgestaan, ontbijtje genomen in een soort koffie-bar (vierkante omelet!!) en de bus op om onze hop on hop off tour tenminste een klein beetje te laten opbrengen (voor de rest was dit een total waste of money). De dame die de vooraan in de bus moest spreken, die kon dit helemaal niet, en die werkte ons meer op de zenuwen dan wat anders! We zijn aan Pioneer Place afgestapt en zijn begonnen met de famous Seattle underground tour. Dit was nu eens wel zijn geld waard, zeer merkwaardige geschiedenis en de ondergrondse straten waren nog heel authentiek...zeer interessant en er was een heel goede gids die het verhaal zeker aangenaam vertelde.
Daarna koffietje gedronken en naar de ferry maatschappij gaan vragen hoeveel de ferry koste, omdat we morgen de oversteek moeten doen met de wagen.
Daarna de bus (niet de hop on hop off, maar een gewone) genomen naar Queen Ann, een neighbourhood in Seattle voor de meer gegoede burgers. Wij zijn daar echter naartoe gegaan voor de view van de skyline van Seattle. En dit was meer dan de moeite!
skyline Seattle
Gelukkig maar, want we moesten een uur wachten op de bus (we stonden oorspronkelijk verkeerd te wachten, omdat blijkbaar op zaterdag de bus op een andere plaats stopte?!).
Daana terug naar downtown gereden om de bus te nemen naar Capitol Hill, de universiteits area én de plaats bij uitstek om de grunge-scene beter te leren kennen. We zijn naar de beroemde Comet club geweest, alwaar alle grote seattle groepen voor de eerste keer het (superkleine) podium beklommen. Zeer aangename club! Vanavond is er een optreden, maar dat begint spijtig genoeg maar rond een uur of 10! Daar we morgen vroeg moeten opstaan om de auto te gaan halen, en omdat na zo'n optreden terug naar het hotel wandelen toch wel een hachelijke onderneming is in deze buurt, besluiten we het toch maar niet te doen... Na een paar biertjes houden we het dan ook voor bekeken.
We gaan ook op zoek naar de Re-bar, alwaar indertijd de officiele voorstelling van het Nirvana-album “Nevermind” plaats had. We hebben het ook gevonden, foto's gemaakt, maar we zijn er niet gebleven omdat er net een fuif ging beginnen (leek zeker de moeite, maar om de welbekende reden zijn we er niet gebleven).
Daarna zijn we ook nog naar de REI geweest, een super-grote adventure & outdoor winkel, om wat trekking gerief aan te schaffen voor een van de volgende reizen....de winkel sloot echter uitzonderlijk vroeg vandaag, gelukkig mochten we wel wat na sluitingstijd blijven en kon Hilde toch nog een nieuwe trekking broek kopen. Opmerkelijk feit over deze winke, je kan er alles proberen!!
Dit wil zeggen, ze hebben een heuse wildernis nagebouwd rond de winkel, kompleet met rivieren, trekking-paden en mountainbike-parcours !!! Zo gek als een achterdeur die Amerikanen!!
Ondertussen was het dus toch weer eens laat geworden, en zijn we via de winkelstraat terug naar het hotel gegaan (om ergens te eten), maar oh pech, want de winkels die blijven hier laat open, en we zijn enkele winkels binnen gegaan om te “kijken”....prijskaartje elke een hondertal dollar!!
Uiteindelijk er toch in geslaagd om iets te eten en in het hotel te geraken....wééral te laat, maar soit....
weer fijne dag achter de rug....
Nu onder de wol en uitrusten voor morgen!! Benieuwd welke wagen we krijgen :-)
zaterdag, september 17, 2005
Seattle (Dag 3)
Vandaag zijn we toch iets vroeger opgestaan dan gisteren. We zijn reeds goed aan de 9 uur verschil aan gepast. Eerst het traditionele ontbijt van muffins & koffie (nog geen Krispie Kreme doughnuts tegengekomen, vandaar) en daarna een ticket voor de hop on – hop off bus gekocht die ons door het stad zal loodsen en uitleg zal geven bij de meest noemenswaardige dingen.
Eerste halte waar we eraf gaan is de space needle, de vreemde toren die Seattle kenmerkt en werd gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1962.
space needle
Het is wel leuk om er eens op te gaan en de skyline van Seattle te gaan bekijken van 150 meter hoog, maar dat is het dan eigenlijk ook. Het is zijn 13$ (want zoveel kost het om erop te gaan) eigenlijk niet waard.
Vandaar gaat het naar het EMP (Experience Music Project), dit is een ode aan de toch zo aan deze stad verankerde, muziekscene. Het hele project is eigendom van Paul Allan, de spitsbroeder van Bill Gates, dit betekend dan ook de het een high-tech ding is!
Let erop dat je als militair een fikse korting krijgt bij de ingang van deze attractie! :-)
Het is een werkelijk fenomenale ode aan de muziekscene! Alles wordt uitgelegd, van Rap over hiphop naar rock en uiteraard grunge. Het staat er gewoon vol met originele stukken (gitaren, kapotgeslagen en heel), met de foto's en video's erbij van het moment dat de artiest zijn gitaar stukslaat (of in Hendrickx zijn geval opbrand)... Voor een gewone sterveling misschien triviaal, maar voor een muziekliefhebber is dit het walhalla!
Je ziet er handgeschreven songteksten van Kurt Cobain, Dylan, Hendrickx...noem maar op!
Origineel beeld en geluidsmateriaal, unieke stukken.....je ziet dat dit een creatie is van een ware muziek fanaat!
Behalve dat zijn er muziek workshops, waar je via een computer leert gitaar spelen, keyboards, drums...
Je kan zelf muziek producen, achter de knoppen van een opnamestudio gaan zitten, mixen, je kan het zo gek niet bedenken......gewoon helemaal het einde! Een aanrader voor elke muziekliefhebber!
Vandaar gaat het naar het science-fiction museum....een stuk minder vind ik persoonlijk toch. Het is er niet super-groot en er wordt veel uitgelegd over fims en science ficition door de jaren heen.
Er staan enkele originele stukken die in films zijn gebruikt (Star Trek, Star Wars, ...) maar uiteindelijk vond ik het toch wat tegenvallen, voornamelijk als je al in Universal Studio's, of in Hollywood bent geweest....Is zeker niet echt spectaculair en voor verbetering vatbaar....
Volgende halte is het Science museum, een soortgelijk do it yourself museum maar dan alles in verband met wetenschap. Hier zijn we niet binnen geweest omdat het a) al laat was en b) het waarschijnlijk ook al een beetje “already seen” was. We hebben de hop on bus opgewacht en vastgesteld dat we weer de boot gemist hadden om ons tochtje langs de haven te doen, 't zal weer eens iets voor morgen zijn.
We zijn wel nog het oude gedeelte van de stad gaan bezoeken, maar zijn tot de vaststelling gekomen dat dit toch niet hét was.... een beetje aftands en ongezellige buurt. Heel veel daklozen (overal in Seattle trouwens) en wat creepy straten. Dus zijn we terug gewandeld richting Hotel, opgefrist, wat gerust en iets gaan eten.
Maar nu begint de vermoeidheid toch toe te slaan, de jetlag laat zich gevoelen en we gaan redelijk vroeg terug naar het hotel.... Hilde om nog wat te lezen en ik om dit verslag te typen :-)
Ondertussen is het weeral rond 23u en morgen staat er terug een ultra drukke dag op de planning....
Sleep tight dagboekje....;-)
Eerste halte waar we eraf gaan is de space needle, de vreemde toren die Seattle kenmerkt en werd gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1962.
space needle
Het is wel leuk om er eens op te gaan en de skyline van Seattle te gaan bekijken van 150 meter hoog, maar dat is het dan eigenlijk ook. Het is zijn 13$ (want zoveel kost het om erop te gaan) eigenlijk niet waard.
Vandaar gaat het naar het EMP (Experience Music Project), dit is een ode aan de toch zo aan deze stad verankerde, muziekscene. Het hele project is eigendom van Paul Allan, de spitsbroeder van Bill Gates, dit betekend dan ook de het een high-tech ding is!
Let erop dat je als militair een fikse korting krijgt bij de ingang van deze attractie! :-)
Het is een werkelijk fenomenale ode aan de muziekscene! Alles wordt uitgelegd, van Rap over hiphop naar rock en uiteraard grunge. Het staat er gewoon vol met originele stukken (gitaren, kapotgeslagen en heel), met de foto's en video's erbij van het moment dat de artiest zijn gitaar stukslaat (of in Hendrickx zijn geval opbrand)... Voor een gewone sterveling misschien triviaal, maar voor een muziekliefhebber is dit het walhalla!
Je ziet er handgeschreven songteksten van Kurt Cobain, Dylan, Hendrickx...noem maar op!
Origineel beeld en geluidsmateriaal, unieke stukken.....je ziet dat dit een creatie is van een ware muziek fanaat!
Behalve dat zijn er muziek workshops, waar je via een computer leert gitaar spelen, keyboards, drums...
Je kan zelf muziek producen, achter de knoppen van een opnamestudio gaan zitten, mixen, je kan het zo gek niet bedenken......gewoon helemaal het einde! Een aanrader voor elke muziekliefhebber!
Vandaar gaat het naar het science-fiction museum....een stuk minder vind ik persoonlijk toch. Het is er niet super-groot en er wordt veel uitgelegd over fims en science ficition door de jaren heen.
Er staan enkele originele stukken die in films zijn gebruikt (Star Trek, Star Wars, ...) maar uiteindelijk vond ik het toch wat tegenvallen, voornamelijk als je al in Universal Studio's, of in Hollywood bent geweest....Is zeker niet echt spectaculair en voor verbetering vatbaar....
Volgende halte is het Science museum, een soortgelijk do it yourself museum maar dan alles in verband met wetenschap. Hier zijn we niet binnen geweest omdat het a) al laat was en b) het waarschijnlijk ook al een beetje “already seen” was. We hebben de hop on bus opgewacht en vastgesteld dat we weer de boot gemist hadden om ons tochtje langs de haven te doen, 't zal weer eens iets voor morgen zijn.
We zijn wel nog het oude gedeelte van de stad gaan bezoeken, maar zijn tot de vaststelling gekomen dat dit toch niet hét was.... een beetje aftands en ongezellige buurt. Heel veel daklozen (overal in Seattle trouwens) en wat creepy straten. Dus zijn we terug gewandeld richting Hotel, opgefrist, wat gerust en iets gaan eten.
Maar nu begint de vermoeidheid toch toe te slaan, de jetlag laat zich gevoelen en we gaan redelijk vroeg terug naar het hotel.... Hilde om nog wat te lezen en ik om dit verslag te typen :-)
Ondertussen is het weeral rond 23u en morgen staat er terug een ultra drukke dag op de planning....
Sleep tight dagboekje....;-)
vrijdag, september 16, 2005
Seattle (Dag 2)
Vandaag hebben we eerst uitgeslapen na de vermoeiende dag van gisteren. We zijn pas rond een uur of 10 ons hotel (The Moore Hotel trouwens) uitgekomen om de stad wat te verkennen. Eerst een lekkere koffie gaan drinken in een van de vele koffiebars die de stad rijk is (Starbucks alleen al, heeft hier alleen al 168 bars!!!), je vind er koffie in alle mogelijke smaken, kleuren en geuren. Bijkomend voordeel is dat in vele koffiebars er wireless hotspots te vinden zijn, hetgeen aangenaam is voor mensen met een laptop in de rugzak zoals wij :-).
Daarna de pike fishmarket gaan verkennen, een plaats aan de dokken waar vroeger (en nu nog gedeeltelijk) vis werd verkocht, maar de dag van vandaag is het markt met allerlei produkten. Veel prullaria en kunstenaarsspullen.
Vandaar zijn we op zoek gegaan naar het “convention centre”, alwaar ze goedkope all-in tickets verkopen voor de verschillende attracties te bezoeken die de stad rijk is, maar na enig onderzoek bleek dat de voorgestelde to-do list op zo'n ticket eigenlijk niet doenbaar is, tenzij je rusht van het een naar het andere, kortom “the american way”... en daar hebben we nu echt even geen zin in... We besluiten de bezoeken op eigen initiatief af te leggen ipv een “verplicht” schema te volgen.
Hilde had op het internet gevonden dat Jerry Seinfeld in town was, maar helaas was het optreden (uiteraard) volledig uitverkocht. We besloten toch maar eens langs te gaan bij de ticket-boot om te zien of er geen last-minute afzeggingen waren....je weet maar nooit.
En guess what, de wheelchair-tickets die niet verkocht zijn worden de dag zelf vrijgegeven! Dit zijn excellente plaatsen 15cm hoger dan de normale plaatsen, en op een zeer goede plaats. We kunnen gewoon 2 kei-goede plaatsen kopen (tegen een dure prijs van 75$ welliswaar, maar dit is het mij wel waard)!! Ik ga eindelijk mijn grote idool Jerry Seinfeld live aan het werk zien!!
Voor de rest van de dage besluiten we een boottocht in de haven te gaan doen, en op het gemak iets te gaan eten, en we gaan op weg naar de pier 55, waar de boottocht dient te beginnen.
We moeten echter door de shopping area passeren, hetgeen eigenlijk geen best idee is, als we samen zijn, meestal eindigen dergelijke bezoeken met een ravage op financieel gebied...
En waarachtig, vandaag is niet anders... Old Navy binnengeweest en een shitload aan kleren naar buiten gesleurd! In die mate dat we eerst en vooral terug naar het hotel moeten om al het gerief af te zetten voor we op een deftige manier verder kunnen stappen. Het is al na 16.30Hr en we moeten nog naar de pier gaan zoeken waar die boot vertrekt!! Ramp oh ramp! In een sneltrein-tempo de weg naar pier 55 afgelegd, en we komen aan om 17.20. Net op tijd om de laatste boot van vandaag de haven te zien uitvaren :-( Snif snif...
Dan maar iets gaan eten zeker? Mmm ziet mijn oog daar geen advertisment staan voor Red Robin Chili chili cheese burger? Dat lijkt me een excellente keuze!
Een klein uurtje later (en dat vonden die amerikanen op zich al ongeloofelijk, zo'n trage eters! Alhoewel ik met een gerust hart durf zeggen dat ik geen trage eter ben) waggelen we de restaurant weer buiten, met een uit de kluiten gewassen gezwel in onze buik!
Op naar het hotel om ons op te frissen en andere kleren te gaan aantrekken en naar het paramount theatre te gaan om een avondje plezier te gaan beleven!!
De seats zijn geweldig en de acts die komen ook! Opwarmer is een stand-up die in alle films van Chris Rock meespeeld en bij de David Letterman show te gast was. Zeer goed, maar uiteraard zijn we voor hem niet gekomen...
De hoofdact lost alle verwachtingen in! Jerry is magistraal! Na de show komt hij het podium terug op en iedereen mag vragen stellen, ook persoonlijke!! Hij antwoord op de gekste vragen!!
Maar het beste moet nog komen... Als we naar buiten gaan, zijn we naar de artiesteningang aan de achterkant van het gebouw gelopen om misschien een glimp op te vangen van ons idool...en onverhoopt succes! Hij is er, en hij is goedgezind, hij deelt handtekeningen uit en spreekt ontspannen met de fans. Ik heb een paar leuke foto's kunnen nemen & Hilde heeft een handtekening kunnen vragen.
Als dat geen leuk einde van een dag is, dan weet ik het ook niet meer!
Afgepeigerd maar voldaan begeven we ons weer naar ons hotel....wat lezen en dan lekker knorren, want morgen staat weer een overvolle dag gepland!
Daarna de pike fishmarket gaan verkennen, een plaats aan de dokken waar vroeger (en nu nog gedeeltelijk) vis werd verkocht, maar de dag van vandaag is het markt met allerlei produkten. Veel prullaria en kunstenaarsspullen.
Vandaar zijn we op zoek gegaan naar het “convention centre”, alwaar ze goedkope all-in tickets verkopen voor de verschillende attracties te bezoeken die de stad rijk is, maar na enig onderzoek bleek dat de voorgestelde to-do list op zo'n ticket eigenlijk niet doenbaar is, tenzij je rusht van het een naar het andere, kortom “the american way”... en daar hebben we nu echt even geen zin in... We besluiten de bezoeken op eigen initiatief af te leggen ipv een “verplicht” schema te volgen.
Hilde had op het internet gevonden dat Jerry Seinfeld in town was, maar helaas was het optreden (uiteraard) volledig uitverkocht. We besloten toch maar eens langs te gaan bij de ticket-boot om te zien of er geen last-minute afzeggingen waren....je weet maar nooit.
En guess what, de wheelchair-tickets die niet verkocht zijn worden de dag zelf vrijgegeven! Dit zijn excellente plaatsen 15cm hoger dan de normale plaatsen, en op een zeer goede plaats. We kunnen gewoon 2 kei-goede plaatsen kopen (tegen een dure prijs van 75$ welliswaar, maar dit is het mij wel waard)!! Ik ga eindelijk mijn grote idool Jerry Seinfeld live aan het werk zien!!
Voor de rest van de dage besluiten we een boottocht in de haven te gaan doen, en op het gemak iets te gaan eten, en we gaan op weg naar de pier 55, waar de boottocht dient te beginnen.
We moeten echter door de shopping area passeren, hetgeen eigenlijk geen best idee is, als we samen zijn, meestal eindigen dergelijke bezoeken met een ravage op financieel gebied...
En waarachtig, vandaag is niet anders... Old Navy binnengeweest en een shitload aan kleren naar buiten gesleurd! In die mate dat we eerst en vooral terug naar het hotel moeten om al het gerief af te zetten voor we op een deftige manier verder kunnen stappen. Het is al na 16.30Hr en we moeten nog naar de pier gaan zoeken waar die boot vertrekt!! Ramp oh ramp! In een sneltrein-tempo de weg naar pier 55 afgelegd, en we komen aan om 17.20. Net op tijd om de laatste boot van vandaag de haven te zien uitvaren :-( Snif snif...
Dan maar iets gaan eten zeker? Mmm ziet mijn oog daar geen advertisment staan voor Red Robin Chili chili cheese burger? Dat lijkt me een excellente keuze!
Een klein uurtje later (en dat vonden die amerikanen op zich al ongeloofelijk, zo'n trage eters! Alhoewel ik met een gerust hart durf zeggen dat ik geen trage eter ben) waggelen we de restaurant weer buiten, met een uit de kluiten gewassen gezwel in onze buik!
Op naar het hotel om ons op te frissen en andere kleren te gaan aantrekken en naar het paramount theatre te gaan om een avondje plezier te gaan beleven!!
De seats zijn geweldig en de acts die komen ook! Opwarmer is een stand-up die in alle films van Chris Rock meespeeld en bij de David Letterman show te gast was. Zeer goed, maar uiteraard zijn we voor hem niet gekomen...
De hoofdact lost alle verwachtingen in! Jerry is magistraal! Na de show komt hij het podium terug op en iedereen mag vragen stellen, ook persoonlijke!! Hij antwoord op de gekste vragen!!
Maar het beste moet nog komen... Als we naar buiten gaan, zijn we naar de artiesteningang aan de achterkant van het gebouw gelopen om misschien een glimp op te vangen van ons idool...en onverhoopt succes! Hij is er, en hij is goedgezind, hij deelt handtekeningen uit en spreekt ontspannen met de fans. Ik heb een paar leuke foto's kunnen nemen & Hilde heeft een handtekening kunnen vragen.
Als dat geen leuk einde van een dag is, dan weet ik het ook niet meer!
Afgepeigerd maar voldaan begeven we ons weer naar ons hotel....wat lezen en dan lekker knorren, want morgen staat weer een overvolle dag gepland!
woensdag, september 14, 2005
Seattle (Dag 1)
Rond de middag in Brussel vertrokken met de vlucht van 12.15Hr, netjes op tijd. We waren redelijk vroeg in de luchthaven door de geruchten dat er ellenlange rijen stonden aan te schuiven bij de security. Dit bleek echter niet waar te zijn we konden vlotjes door en hadden bijgevolg nog een uurtje tijd over om door te brengen in de lounge...
Krantje lezen, koffietje drinke, dat noem ik nu eens relax vertrekken zie! :-)
We kregen seats in first class, dus beter kan eigenljk niet. Het eten was echt voortreffelijk (normaal vind ik persoonlijk dat vliegtuig eten maar niets), en de vlucht verliep dan ook heel vlotjes.
Vertrek uit Brussel
In Washington een 2 uur layover, die dankzij de lapop (geen gratis hotspots echter) vlug voorbij was. Nu nog een 6-uur durende vlucht naar Seattle voor de boeg (dit keer niet in first), maar al bij al viel het nogal mee.
Het was rond 21uur toen we aankwamen in Seattle, we zijn rechtstreeks naar een express-shuttle bedrijf geweest die ons voor een schandalige 25$ wou afzetten voor de deur van ons hotel (een busrit kost slechts 1$, maar we waren te moe).
Toen we echter wouden inchecken in ons hotel (we hadden uiteraard onze paspoorten nodig), misten we 1 van onze koffers....de belangrijkste natuurlijk!! Met onze paspoorten etc erin!!! Doordat we in volle paniek waren, belde het meisje achter de balie, de transportfirma op voor ons. In de mini-van stond de koffer niet meer, dus belde ze de andere hotels waar de mini van, vóór ons gestop was..zonder resultaat echter.
Het doem-scenario begon te dagen! Als je in de states je paspoort kwijt bent, dan moet je naar de Belgische ambasade om papieren te halen (op eigen kracht natuurlijk), en deze bevind zich in ... California!!
Even ter informatie....een amerikaan die zijn papieren kwijt zou raken in Belgie, die mag van eender waar een taxi nemen naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. De ambassade zal deze taxi betalen én een minimum leefloon uitbetalen om terug naar huis te gaan. Deze persoon mag dan met een amerikaanse maatschappij zónder papieren terug naar de states vliegen!
Anyway, voor ons zag het er heel wat slechter uit, we wisten totaal niet waar onze bagage zich bevond! Tot het meisje achter de balie (die bleef proberen) iemand aan de lijn had op de luchthaven, waar men onze bagage bleek gevonden te hebben op de plaats waar de busjes vertrekken. Ze was daar blijven staan!!!
Wij dus de bus op, terug naar de luchthaven (45 min) om die onmiddelijk te gaan ophalen, dan nog eens 45 min terug en het was midden in de nacht (plaatselijke tijd) voor we ons bed inkonden.... DOODMOE!!
Het kon weer eens tellen als eerste dag....
Krantje lezen, koffietje drinke, dat noem ik nu eens relax vertrekken zie! :-)
We kregen seats in first class, dus beter kan eigenljk niet. Het eten was echt voortreffelijk (normaal vind ik persoonlijk dat vliegtuig eten maar niets), en de vlucht verliep dan ook heel vlotjes.
Vertrek uit Brussel
In Washington een 2 uur layover, die dankzij de lapop (geen gratis hotspots echter) vlug voorbij was. Nu nog een 6-uur durende vlucht naar Seattle voor de boeg (dit keer niet in first), maar al bij al viel het nogal mee.
Het was rond 21uur toen we aankwamen in Seattle, we zijn rechtstreeks naar een express-shuttle bedrijf geweest die ons voor een schandalige 25$ wou afzetten voor de deur van ons hotel (een busrit kost slechts 1$, maar we waren te moe).
Toen we echter wouden inchecken in ons hotel (we hadden uiteraard onze paspoorten nodig), misten we 1 van onze koffers....de belangrijkste natuurlijk!! Met onze paspoorten etc erin!!! Doordat we in volle paniek waren, belde het meisje achter de balie, de transportfirma op voor ons. In de mini-van stond de koffer niet meer, dus belde ze de andere hotels waar de mini van, vóór ons gestop was..zonder resultaat echter.
Het doem-scenario begon te dagen! Als je in de states je paspoort kwijt bent, dan moet je naar de Belgische ambasade om papieren te halen (op eigen kracht natuurlijk), en deze bevind zich in ... California!!
Even ter informatie....een amerikaan die zijn papieren kwijt zou raken in Belgie, die mag van eender waar een taxi nemen naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. De ambassade zal deze taxi betalen én een minimum leefloon uitbetalen om terug naar huis te gaan. Deze persoon mag dan met een amerikaanse maatschappij zónder papieren terug naar de states vliegen!
Anyway, voor ons zag het er heel wat slechter uit, we wisten totaal niet waar onze bagage zich bevond! Tot het meisje achter de balie (die bleef proberen) iemand aan de lijn had op de luchthaven, waar men onze bagage bleek gevonden te hebben op de plaats waar de busjes vertrekken. Ze was daar blijven staan!!!
Wij dus de bus op, terug naar de luchthaven (45 min) om die onmiddelijk te gaan ophalen, dan nog eens 45 min terug en het was midden in de nacht (plaatselijke tijd) voor we ons bed inkonden.... DOODMOE!!
Het kon weer eens tellen als eerste dag....
maandag, mei 23, 2005
Maleisie Dag 7 (Kuching)
We zijn naar het nationale park van Bukah geweest vandaag. Terug maar eens de public bus geprobeerd, en deze keer was het een pak beter dan gisteren (betere wegen), na een uur en iets waren we iets hoger in de bergen en totaal afgelegen van welke stad dan ook... We kregen van de ranger een kaart mee met de trails van het gebied, en de waarschuwing dat ze erg zwaar waren. Hij aviseerde ons de trail te doen die leidde naar de prachtige watervallen in de bergen...maar helaas we hadden al een andere in gedachten :-) In de gids hadden we gelezen dat een van de trails leidde naar een centrum voor dieren die niet meer in aanmerking kwamen voor rehabilitatie omdat ze van kleinsaf weggenomen werden door mensen uit de natuur en later geconfisceerd werden door de overheid. Deze dieren hebben absoluut geen overlevingsinstict meer over, en dus moeten ze in kooien of afgesloten gebieden worden gehouden.... Men heeft ons wel verzekerd dat de kooien meer dan ruim zijn en dat het dus geen zoo is....
We gingen dus met volle moed op pad...maar algauw werd het duidelijk dat het een bloedhete dag ging worden, na amper 10minuten stroomde het zweet van ons lichaam als nooit tevoren!! Het pad ging steil bergop en op vele plaatsen moest je omhoog door middel van lianen of touwen... Na 20minuten al een eerst stop ingelast, dorst dorst dorst, en slechts 1 fles water bij, ondanks waarschuwingen toch onze eigen zin gedaan, dom dom dom :-)
Nu na een goed uur kwamen we bij de eerste viewpoint en deze was meer dan de moeite waard, redelijk uitgeput door het continue klauteren en klimmen toch een tijd genomen voor een uitgebreide foto-shoot....
Daarna in de hoop van wat vlakkere wegen voorgeschoteld te krijgen...doch ijdele hoop... Het daalde af en toe heel sterk, maar even later wat het weer serieus klauteren geblazen...
Natuurlijk het zou ons niet zijn als er niets zou gebeuren...
Op een bepaald moment is het pad versperd door enorme bomen die afgekraakt zijn....we moesten erover (en eronder), als een gezwinde hinde spring ik over de eerste hindernis, en boef, terwijl ik naar de grond kijk waar ik mijn voeten moet plaatsen, let ik niet op grote splinters ironwood die nog uit de stam steken... met mijn hoofd ertegen!!! Natuurlijk helemaal open en bloeden als een rund !!
Daar stonden we dan in het midden van die jungle... Gelukkig hadden we een handdoek bij die ik op de wonde kon houden, en kon zo verder lopen.
Een uurtje of 3 later (bloeden was grotendeels toch gestopt, maar wonde gaapte open) kwamen we aan bij het wildlife center, waar we op zoek konden naar de first aid.
Maar driewerf helaas, geen first aid kit (wel een doos, een lege) en tot overmaat van ramp geen dokter, want (we hadden weer een alle geluk van de wereld aan onze zijde) public holliday, en dan werken er geen dokters in Borneo (NB ook niet in de hospitalen!!)
Dus transport gezocht en gevonden om terug naar Kuching te rijden (iemand wou ons wel een lift geven tegen betaling), naar de major city, naar een major hotel (de hilton), die gaan toch wel een dokter hebben zeker? Yeah right! Public Holiday, we moesten naar het enige hospitaal dat open was op deze dag!! Er waren 2 dokters voor alle gevallen in de gehele stad....
Daarbij komt nog het volgende : In Borneo is alle medische hulp gratis, in sociale hospitalen, waar het natuurlijk pokkedruk is altijd.
Voor diegenen die het zich kunnen veroorloven zijn er betalende hospitalen (dit systeem werkt met een hospitalisatie-verzekering zoals in de states) waar de medische hulp sneller en beter is...
Doch vandaag (omdat de sociale hospitalen ook gesloten waren) mocht iedereen gratis naar een betalende kliniek komen.... Je kan wel gaan denken dat de spoed daar vol zat, met zowel spoedgevallen, als mensen met een hoest, of wie met de hele familie kwam om eens te laten onderzoeken in een "dure" kliniek !!!!
Doordat wij betaalden kregen we voorang, maar toch nog 4 uur moeten wachten tot een dokter vrij was (er kwamen daar ook dodelijke ongevallen binnen).
Ik kreeg een brand-new haircut en een paar hechtingen die er pas over een 5-tal dagen weer uit mogen. Dit alles op zich is niet zo erg, doch wat veel erger is, is dat deze lokale medicijnman mij ook ten stelligste af raadde om door te reizen naar minder toegankelijk gebied tegen de grens met Kalimantan, waar we van plan waren naartoe te trekken !!
Een serieuze aanpassing van de plannen dus!! Doordat ik de wonde in het woud was opgelopen en ik nog verder in het bos ga spelen, is de kans op infecties veel te groot. In die afgelegen gebieden is geen medische hulp voorhanden, en het kost uren met een boot om ons terug te brengen in geval van infectie.... Voor broze westerlingen zoals wij zou dat wel een nefast kunnen aflopen.....
Shit shit shit
We besluiten als troost morgen toch nog door te trekken naar Bako, een groot gebied op enkele uurtjes van Kuching, toch afgelegen, en toch goed genoeg bereikbaar in geval van nood....
zucht, zucht, dit moet nu weer ons overkomen!!!
Omdat ik mijn nieuwe mohawk kapsel toch niet zo cool vind, draag ik vanaf nu een petje :-)
Greetz from man with the hat & his girlfriend :-)
We gingen dus met volle moed op pad...maar algauw werd het duidelijk dat het een bloedhete dag ging worden, na amper 10minuten stroomde het zweet van ons lichaam als nooit tevoren!! Het pad ging steil bergop en op vele plaatsen moest je omhoog door middel van lianen of touwen... Na 20minuten al een eerst stop ingelast, dorst dorst dorst, en slechts 1 fles water bij, ondanks waarschuwingen toch onze eigen zin gedaan, dom dom dom :-)
Nu na een goed uur kwamen we bij de eerste viewpoint en deze was meer dan de moeite waard, redelijk uitgeput door het continue klauteren en klimmen toch een tijd genomen voor een uitgebreide foto-shoot....
Daarna in de hoop van wat vlakkere wegen voorgeschoteld te krijgen...doch ijdele hoop... Het daalde af en toe heel sterk, maar even later wat het weer serieus klauteren geblazen...
Natuurlijk het zou ons niet zijn als er niets zou gebeuren...
Op een bepaald moment is het pad versperd door enorme bomen die afgekraakt zijn....we moesten erover (en eronder), als een gezwinde hinde spring ik over de eerste hindernis, en boef, terwijl ik naar de grond kijk waar ik mijn voeten moet plaatsen, let ik niet op grote splinters ironwood die nog uit de stam steken... met mijn hoofd ertegen!!! Natuurlijk helemaal open en bloeden als een rund !!
Daar stonden we dan in het midden van die jungle... Gelukkig hadden we een handdoek bij die ik op de wonde kon houden, en kon zo verder lopen.
Een uurtje of 3 later (bloeden was grotendeels toch gestopt, maar wonde gaapte open) kwamen we aan bij het wildlife center, waar we op zoek konden naar de first aid.
Maar driewerf helaas, geen first aid kit (wel een doos, een lege) en tot overmaat van ramp geen dokter, want (we hadden weer een alle geluk van de wereld aan onze zijde) public holliday, en dan werken er geen dokters in Borneo (NB ook niet in de hospitalen!!)
Dus transport gezocht en gevonden om terug naar Kuching te rijden (iemand wou ons wel een lift geven tegen betaling), naar de major city, naar een major hotel (de hilton), die gaan toch wel een dokter hebben zeker? Yeah right! Public Holiday, we moesten naar het enige hospitaal dat open was op deze dag!! Er waren 2 dokters voor alle gevallen in de gehele stad....
Daarbij komt nog het volgende : In Borneo is alle medische hulp gratis, in sociale hospitalen, waar het natuurlijk pokkedruk is altijd.
Voor diegenen die het zich kunnen veroorloven zijn er betalende hospitalen (dit systeem werkt met een hospitalisatie-verzekering zoals in de states) waar de medische hulp sneller en beter is...
Doch vandaag (omdat de sociale hospitalen ook gesloten waren) mocht iedereen gratis naar een betalende kliniek komen.... Je kan wel gaan denken dat de spoed daar vol zat, met zowel spoedgevallen, als mensen met een hoest, of wie met de hele familie kwam om eens te laten onderzoeken in een "dure" kliniek !!!!
Doordat wij betaalden kregen we voorang, maar toch nog 4 uur moeten wachten tot een dokter vrij was (er kwamen daar ook dodelijke ongevallen binnen).
Ik kreeg een brand-new haircut en een paar hechtingen die er pas over een 5-tal dagen weer uit mogen. Dit alles op zich is niet zo erg, doch wat veel erger is, is dat deze lokale medicijnman mij ook ten stelligste af raadde om door te reizen naar minder toegankelijk gebied tegen de grens met Kalimantan, waar we van plan waren naartoe te trekken !!
Een serieuze aanpassing van de plannen dus!! Doordat ik de wonde in het woud was opgelopen en ik nog verder in het bos ga spelen, is de kans op infecties veel te groot. In die afgelegen gebieden is geen medische hulp voorhanden, en het kost uren met een boot om ons terug te brengen in geval van infectie.... Voor broze westerlingen zoals wij zou dat wel een nefast kunnen aflopen.....
Shit shit shit
We besluiten als troost morgen toch nog door te trekken naar Bako, een groot gebied op enkele uurtjes van Kuching, toch afgelegen, en toch goed genoeg bereikbaar in geval van nood....
zucht, zucht, dit moet nu weer ons overkomen!!!
Omdat ik mijn nieuwe mohawk kapsel toch niet zo cool vind, draag ik vanaf nu een petje :-)
Greetz from man with the hat & his girlfriend :-)
Maleisie Dag 6 (Kuching)
Vandaag heel vroeg opgestaan (rond 5.30Hr) om op tijd te zijn voor de bus naar Semengoh national park. De bus vertrekt rond 7u (juiste uur weet je hier natuurlijk nooit) en het is nog een tijdje stappen tot aan het goede busstation.
Het personeel van het hotel was zo vriendelijk geweest om een extra vroeg ontbijt klaar te maken om 6u zodat we toch niet met een lege maag naar het park moesten vertrekken, heel lief van hen!!
De bus was redelijk stipt en leeg :-) Slecht 1 medereizigster, een Iers meisje dat alleen aan het backpacken was (3 maanden was ze reeds onderweg...zalig!!), dus het zag er goed uit om wildlife te observeren en te fotograferen. We vroegen de buschaufeur ons af te zetten aan de trail naar Semengoh, wat geen probleem vormde.
De bussen hier zijn gewoon ongelooflijk, de helft van de ramen ligt eruit en er is geen vering op!! De stoelen zijn gewone wachtstoelen van een busstation die erin gemonteerd staan!! Leuk voor zolang het duurt, maar in combinatie met deze wegen...na een uurtje is de fun er echt wel af!! Hilde heeft een rugprobleem en dat wordt er echt niet beter op na zo'n ritje... de volgende keer nemen we een shared van als we kunnen....
Na een uurtje begrepen we waarom het geen uitleg behoevde aan de chaufeur waar het park was... De trail is niet meer (In de lonely planet van 2004 staat hij nog in), in plaats daarvan hebben ze gewoon de bomen gekapt tot in het park en een weg gebetonneerd !!!!!!!! We waren in shock gewoon!! Men kan gerust stellen dat Maleisie echt wel slecht zorg draagt voor zijn regenwoud!! Waar het kan gecommercialiseerd worden, gebeurt het ook!! Ik vrees dat de redding van het regenwoud niet aan deze kant van Borneo zal gebeuren!!
Tot overmaat van ramp komen net voor voedertijd (de semi wilde Oerang Oetangs krijgen op gepaste tijstippen nog steeds voedsel geserveerd, dat weten ze, en als ze geen voedsel kunnnen vinden alleen, dan komen ze naar deze plaatsen, en kan je ze zien.)
Waar dit in Kalimantan (Indonesisch gedeelte van Borneo)een sacraal moment is, is dit hier een circus-act! De toeristen worden met busladingen tegelijk gedropt op 100m van de voederplaats en gaan al brabbelend en ongeinteresseerd een showtje bekijken.... Ze zijn dan ook teleurgesteld dat ze slecht 2 apen te zien krijgen...geen waar genoeg voor hun geld....en hup, terug de bus in en weg naar een volgende "attractie"...
Zucht....wat een teleurstelling.....we waren er gewoon down van geworden....en besloten toen om verder landinwaarts te trekken....Dieper de jungle in waar minder toeristen komen....
Let wel : we hebben helemaal niets tegen toeristen, mensen die geinteresseerd zijn, die echt wel van de natuur genieten en respecteren, vinden we schitterend! Mensen die enkel geld tellen en daar iets voor in de plaats willen, mogen van mijn part voor hun tv blijven bivakeren en wegblijven voordat ze de boel voor iedereen gaan verpesten!!
Als wij dieper het binnenland intrekken, willen we niet gaan waar niemand voor ons was en zo nog meer regenwoud vernietigen...neen, we blijven ten allen tijde op de trails en houden ons steeds aan alle spelregels... Alleen is het hier bijgevolg veel moeilijker om te komen... Dit wil dus ook zeggen dat mensen die zich deze moeite getroosten ook echt geinteresseerd zijn in de natuur en in wat ze te zien gaan krijgen....en dus respect tonen.....
We hebben dit ongeloofelijke gevoel mogen meemaken in Kalimantan, en hopen het nu alsnog in Sarawak te vinden....
Hopelijk brengt de mogen raad....
Daarna nog een korte trekking gedaan en de bus terug genomen, wat op de groenten en vismarkt rondgekuierd en heerlijk vers fruit gekocht.....
Behalve genieten, praten en elkaar wat moed ingepraat om deze nare gebeurtenis te vergeten, niet veel meer gedaan...
Het personeel van het hotel was zo vriendelijk geweest om een extra vroeg ontbijt klaar te maken om 6u zodat we toch niet met een lege maag naar het park moesten vertrekken, heel lief van hen!!
De bus was redelijk stipt en leeg :-) Slecht 1 medereizigster, een Iers meisje dat alleen aan het backpacken was (3 maanden was ze reeds onderweg...zalig!!), dus het zag er goed uit om wildlife te observeren en te fotograferen. We vroegen de buschaufeur ons af te zetten aan de trail naar Semengoh, wat geen probleem vormde.
De bussen hier zijn gewoon ongelooflijk, de helft van de ramen ligt eruit en er is geen vering op!! De stoelen zijn gewone wachtstoelen van een busstation die erin gemonteerd staan!! Leuk voor zolang het duurt, maar in combinatie met deze wegen...na een uurtje is de fun er echt wel af!! Hilde heeft een rugprobleem en dat wordt er echt niet beter op na zo'n ritje... de volgende keer nemen we een shared van als we kunnen....
Na een uurtje begrepen we waarom het geen uitleg behoevde aan de chaufeur waar het park was... De trail is niet meer (In de lonely planet van 2004 staat hij nog in), in plaats daarvan hebben ze gewoon de bomen gekapt tot in het park en een weg gebetonneerd !!!!!!!! We waren in shock gewoon!! Men kan gerust stellen dat Maleisie echt wel slecht zorg draagt voor zijn regenwoud!! Waar het kan gecommercialiseerd worden, gebeurt het ook!! Ik vrees dat de redding van het regenwoud niet aan deze kant van Borneo zal gebeuren!!
Tot overmaat van ramp komen net voor voedertijd (de semi wilde Oerang Oetangs krijgen op gepaste tijstippen nog steeds voedsel geserveerd, dat weten ze, en als ze geen voedsel kunnnen vinden alleen, dan komen ze naar deze plaatsen, en kan je ze zien.)
Waar dit in Kalimantan (Indonesisch gedeelte van Borneo)een sacraal moment is, is dit hier een circus-act! De toeristen worden met busladingen tegelijk gedropt op 100m van de voederplaats en gaan al brabbelend en ongeinteresseerd een showtje bekijken.... Ze zijn dan ook teleurgesteld dat ze slecht 2 apen te zien krijgen...geen waar genoeg voor hun geld....en hup, terug de bus in en weg naar een volgende "attractie"...
Zucht....wat een teleurstelling.....we waren er gewoon down van geworden....en besloten toen om verder landinwaarts te trekken....Dieper de jungle in waar minder toeristen komen....
Let wel : we hebben helemaal niets tegen toeristen, mensen die geinteresseerd zijn, die echt wel van de natuur genieten en respecteren, vinden we schitterend! Mensen die enkel geld tellen en daar iets voor in de plaats willen, mogen van mijn part voor hun tv blijven bivakeren en wegblijven voordat ze de boel voor iedereen gaan verpesten!!
Als wij dieper het binnenland intrekken, willen we niet gaan waar niemand voor ons was en zo nog meer regenwoud vernietigen...neen, we blijven ten allen tijde op de trails en houden ons steeds aan alle spelregels... Alleen is het hier bijgevolg veel moeilijker om te komen... Dit wil dus ook zeggen dat mensen die zich deze moeite getroosten ook echt geinteresseerd zijn in de natuur en in wat ze te zien gaan krijgen....en dus respect tonen.....
We hebben dit ongeloofelijke gevoel mogen meemaken in Kalimantan, en hopen het nu alsnog in Sarawak te vinden....
Hopelijk brengt de mogen raad....
Daarna nog een korte trekking gedaan en de bus terug genomen, wat op de groenten en vismarkt rondgekuierd en heerlijk vers fruit gekocht.....
Behalve genieten, praten en elkaar wat moed ingepraat om deze nare gebeurtenis te vergeten, niet veel meer gedaan...
zondag, mei 22, 2005
Maleisie Dag 5 (Kuching)
Vandaag lekker vroeg opgestaan (ondanks het nogal late slapengaan gisteren, het standby avontuur doorgespoelt met ettelijke hoeveelheden Tiger beer), om de public bus te nemen naar Damai (Het dorp waar de longhouses niet veraf zijn), ginder zijn we naar longhouses gaan kijken, longhouses zijn eigenlijk een soort paalwoningen waar meerdere generaties van eenzelfde familie samenleven. Deze huizen zijn volledig uit bamboo vervaardigd en de mensen die er wonen vervaardigen gewoon alles uit bamboo(tot hun kookpotten toe). We hebben er lekker gegeten, gebakken manjok en een soort koekjes..best lekker. Ze toonden ook hun zelfgemaakte blowpipes, waar we in het verleden mee gingen jagen en strijden, uiteraard kon je die ook kopen (wat ik dan ook gedaan heb, ik vond ze namelijk nogal cool, ik heb al een paar praktische toepassingen in het achterhoofd).
Daarna hadden we in de gids gelezen dat er ook een jungle trail door het woud langs de berg was...Dus de trail gezocht (en niet zonder veel moeite gevonden) en hem gedaan...prachtig, maar verdorie, het was hot!!! 4 uur puggen, puffen en zweten!! Precies in een turks stoombad waar je rondloopt!! Dat er heel weinig mensen die trail doen, hoefde ook niet gezegd, sommige passages waren volledig dichtgegroeid en je moest echt veel wegen uitproberen om de kleuren op de bomen terug te vinden!!
Op sommige plaatsen waren bij een onweer bomen omgewaaid of paden gewoon weggespoeld...er kwam heel wat klauterwerk bij kijken...
Dus kleddernat kom je aan het eind van zo een tocht en dan moet je terug de bus op :-) ze zien ons graag komen !!!!
Even had ik de illusie hier eindelijk wat van mijn ovetollige kilo's te verliezen, maar nee hoor !!! Hier drinken ze enkel de regular soda's!!! Light niet verkrijgbaar, wat zeg ik? Regular?? Hier gebruiken ze namen zoals Pepsi FIRE of 7UP Ice...met extra calorien !!!! Een gewoon blikje Coca cola bevat hier het minste calorien van allemaal !!!!!!!!!!!!!!! Can you fucking believe it??!!
Natuurlijk, ik hoor jullie al zeggen "drink dan water", maar het moet nog een beetje vakantie blijven natuurlijk...:-)
Na de terugtoch met de bus lekkere noodles (ik veronderstel toch dat ze lekker waren, na 1 hap stond mijn mond zodanig in vuur en vlam dat ik de rest niet meer heb geproefd) gaan eten en onze dorst gelest met het nodige gerstennat...
Plan voor morgen...Semenggoh, een van de vier rehabilitatiecentra voor Oerang Oetangs in de wereld (We hebben al het voorrecht gehad om er in Kalimantan eentje te kunnen bezoeken).
Daarna hadden we in de gids gelezen dat er ook een jungle trail door het woud langs de berg was...Dus de trail gezocht (en niet zonder veel moeite gevonden) en hem gedaan...prachtig, maar verdorie, het was hot!!! 4 uur puggen, puffen en zweten!! Precies in een turks stoombad waar je rondloopt!! Dat er heel weinig mensen die trail doen, hoefde ook niet gezegd, sommige passages waren volledig dichtgegroeid en je moest echt veel wegen uitproberen om de kleuren op de bomen terug te vinden!!
Op sommige plaatsen waren bij een onweer bomen omgewaaid of paden gewoon weggespoeld...er kwam heel wat klauterwerk bij kijken...
Dus kleddernat kom je aan het eind van zo een tocht en dan moet je terug de bus op :-) ze zien ons graag komen !!!!
Even had ik de illusie hier eindelijk wat van mijn ovetollige kilo's te verliezen, maar nee hoor !!! Hier drinken ze enkel de regular soda's!!! Light niet verkrijgbaar, wat zeg ik? Regular?? Hier gebruiken ze namen zoals Pepsi FIRE of 7UP Ice...met extra calorien !!!! Een gewoon blikje Coca cola bevat hier het minste calorien van allemaal !!!!!!!!!!!!!!! Can you fucking believe it??!!
Natuurlijk, ik hoor jullie al zeggen "drink dan water", maar het moet nog een beetje vakantie blijven natuurlijk...:-)
Na de terugtoch met de bus lekkere noodles (ik veronderstel toch dat ze lekker waren, na 1 hap stond mijn mond zodanig in vuur en vlam dat ik de rest niet meer heb geproefd) gaan eten en onze dorst gelest met het nodige gerstennat...
Plan voor morgen...Semenggoh, een van de vier rehabilitatiecentra voor Oerang Oetangs in de wereld (We hebben al het voorrecht gehad om er in Kalimantan eentje te kunnen bezoeken).
zaterdag, mei 21, 2005
Maleisie Dag 4 (Kuching)
Oef eindelijk nog eens een internetcafe gevonden!!
Vandaag met de nodige problemen aangekomen in Kuching!! Alle vluchten vanuit KL waren volzet, dus moesten we wachten tot ze onze naam afriepen (als er mensen niet komen opdagen)...blijkbaar was dit het geval want ze hebben onze naam afgeroepen, althans..ze hebben afgeroepen "sjeilamjeauqqq and djeeermmmzzznls"...maw we hebben er niets van begrepen en hebben bijgevolg ook niet naar de balie gegaan op het goede moment, resultaat : vlucht vol en daar stonden we maar weer eens.... Dan maar snel een ticket gaan kopen op "Air Asia" (de lokale low-cost maatschappij). Dat begon daar al goed, bij het inchecken al direct een boete van 50RM aan ons fles wegens een overweight van de bagage (gelukkig wegen ze geen mensen anders konden we nog een pak meer betalen).
Instapkaart? Ticketje gelijk in de supermarkt!! Stoelen? Om het eerst het vliegtuig op...FIFO methode... Joepie!!
Zodra die boarding daar begint, vliegt iedereen naar die Bali gelijk kabouters naar een paddestoel (de grootste pasagier moet ongeveer 1m50 geweest zijn, beenruimte op het vliegtuig is navenant), we hebben daar toch een paar ongeoorloofde manoeveres moeten uithalen om een goeie plek te krijgen..
Anyway, tot in Kuching geraakt zonder blokken (ook zonder knieschijven maar kom, we zijn met vakantie!)
Taxi naar het hotel (kozen dit keer voor een mid-range hotel, 300RM voor 4 nachten + breakfast), en het viel zeer goed mee. De staff was er heel vriendelijk, airco op kamer (is wel nodig)en heel verzorgd.
Voor de rest hebben we dan wat het stad gaan verkennen, maar van verkennen is eigenlijk niet meer zoveel in huis gekomen...meer op een terras geluierd en rondgeslenterd in het prachige decor aan de rivier.
Kuching the gateway to Sarawak
Kuching is een commercieel centrum, een betrekkelijk grote stad maar toch nog gezellig, nadeel is dat ook hier de grote concerns (Hilton, Holliday inn, MacDo,...) al vestigingen hebben, er komen hier veel oosterse toeristen (Japan, China,....) en die kunnen deze luxe makkelijk betalen, hetgeen absoluut geen probleem is, maar de grote gebouwen doen wel afbraak aan het uitzicht van de stad...hetgeen toch heel spijtig is.
Het centrum van alle leven ligt langs de rivier (zoals in Parijs aan de Seine), het is er heerlijk om in de avondschemering te kuieren en te genieten van een heerlijke maaltijd aan een van de vele stalletjes of gewoon ergens een Tiger beer te drinken of een miko (een warme choco met ijs in)...lekker lekker
Veel meer is er niet gebeurt eigenlijk op die eerste dag...behalve dan de planning wat opgemaakt...morgen gaan we een op bezoek in een longhouse en/of een tallhouse in Sarawak...
Vandaag met de nodige problemen aangekomen in Kuching!! Alle vluchten vanuit KL waren volzet, dus moesten we wachten tot ze onze naam afriepen (als er mensen niet komen opdagen)...blijkbaar was dit het geval want ze hebben onze naam afgeroepen, althans..ze hebben afgeroepen "sjeilamjeauqqq and djeeermmmzzznls"...maw we hebben er niets van begrepen en hebben bijgevolg ook niet naar de balie gegaan op het goede moment, resultaat : vlucht vol en daar stonden we maar weer eens.... Dan maar snel een ticket gaan kopen op "Air Asia" (de lokale low-cost maatschappij). Dat begon daar al goed, bij het inchecken al direct een boete van 50RM aan ons fles wegens een overweight van de bagage (gelukkig wegen ze geen mensen anders konden we nog een pak meer betalen).
Instapkaart? Ticketje gelijk in de supermarkt!! Stoelen? Om het eerst het vliegtuig op...FIFO methode... Joepie!!
Zodra die boarding daar begint, vliegt iedereen naar die Bali gelijk kabouters naar een paddestoel (de grootste pasagier moet ongeveer 1m50 geweest zijn, beenruimte op het vliegtuig is navenant), we hebben daar toch een paar ongeoorloofde manoeveres moeten uithalen om een goeie plek te krijgen..
Anyway, tot in Kuching geraakt zonder blokken (ook zonder knieschijven maar kom, we zijn met vakantie!)
Taxi naar het hotel (kozen dit keer voor een mid-range hotel, 300RM voor 4 nachten + breakfast), en het viel zeer goed mee. De staff was er heel vriendelijk, airco op kamer (is wel nodig)en heel verzorgd.
Voor de rest hebben we dan wat het stad gaan verkennen, maar van verkennen is eigenlijk niet meer zoveel in huis gekomen...meer op een terras geluierd en rondgeslenterd in het prachige decor aan de rivier.
Kuching the gateway to Sarawak
Kuching is een commercieel centrum, een betrekkelijk grote stad maar toch nog gezellig, nadeel is dat ook hier de grote concerns (Hilton, Holliday inn, MacDo,...) al vestigingen hebben, er komen hier veel oosterse toeristen (Japan, China,....) en die kunnen deze luxe makkelijk betalen, hetgeen absoluut geen probleem is, maar de grote gebouwen doen wel afbraak aan het uitzicht van de stad...hetgeen toch heel spijtig is.
Het centrum van alle leven ligt langs de rivier (zoals in Parijs aan de Seine), het is er heerlijk om in de avondschemering te kuieren en te genieten van een heerlijke maaltijd aan een van de vele stalletjes of gewoon ergens een Tiger beer te drinken of een miko (een warme choco met ijs in)...lekker lekker
Veel meer is er niet gebeurt eigenlijk op die eerste dag...behalve dan de planning wat opgemaakt...morgen gaan we een op bezoek in een longhouse en/of een tallhouse in Sarawak...
donderdag, mei 19, 2005
Maleisie dag 3 (KL)
Oef, net terug in het hotel van onze laatste volle dag KL.... Voetjes doen pijn, misschien straks een voetmassage halen (we sleuren ons zo goed als binnen in de vele massage salons), voor de prijs moeten we het niet laten...kost zo'n 25 Ringgits voor een half uur (dus zo'n 5euro).
Vandaag zijn we naar een Malaysian Airlines kantoor geweest om ons te laten listen voor de vlucht van morgen omstreeks 10uur richting Kuching (Borneo), dit zal onze uitvalsbasis worden de komende dagen in Borneo, maar daarover morgen meer...
Dus na onze obligate passage in het boekingskantoor, hebben we de mono-rail genomen naar de andere kant van de stad en dan verder te voet geweest naar de nationale moskee, het vogel reservaat en de vlinder tuin.
De nationale moskee heeft weer enkel hilarische foto's opgeleverd, aangezien we aldaar verplicht werden een jellaba aan te trekken en zo door die moskee te huppelen.
De moskee zelf was mooi om te zien, doch niet indrukwekkend... Van buitenaf lijkt hij mooier. Natuurlijk zeker een bezoek waard als je in de buurt bent.
Van de moskee af, is het slechts enkele kilometer lopen naar de vogeltjes.... Vele soorten bijeen, toch spijtig dat er sommige in kooien zitten :-(
De rest vliegen rond in wat de grootste vogelkooi ter wereld blijkt te zijn (eigenlijk netten die boven de bomen gespannen zijn !! Allemaal heel mooi verzorgd en zeker even rustgevend om enkele uren uit het lawaai van de stad te zijn.
De vlindertuin was wel een beetje teleurstellend, het was er wel verzorgd en mooi, maar er waren niet zo spectaculair veel vlindersoorten aanwezig... De reuzachtige koi's en meervallen die in deze japanse tuin voorkwamen waren dan wel weer indrukwekkend....
Daarna zijn we dan voor de verplichte cultuur-uitstap nog even op zoek gegaan naar het nationaal monument van Maleisie. Zeker het zien waard, maar het was toch een eind stappen om het te zien. We konden een taxi genomen hebben, maar wouden per se een paar calorietjes verbranden (we doen er hier massa's op!!)...
Na veel zoeken in dat deel van de stad, dan toch de mono-rail teruggevonden en terug gespoord naar het iets drukkere gedeelte van de stad.
Dit deel van de stad hadden we slechts gisteren bij toeval gevonden...het is niet erg ver van ons hotel, maar we hadden dit deel van de stad nog niet verkend, gisteren dus wel :-) Het is er gezellig druk en plezant, doet ons nog meer terug denken aan de Kao San Road in Bangkok...
Ook de vele marktjes met namaak spullen aan spotprijsjes...(tenzij je natuurlijk massa's dingen gaat kopen die je uiteindelijk toch niet nodig hebt, want dan komt het toch duur uit)
Dus straks opfrissen, eten, relaxen en iets gaan drinken...daarna bedje in, want morgen hebben we weer een vliegreis voor de boeg.
Of er morgen nog een episode zal verschijnen op de blog, hangt groten deels af van de beschikbaarheid van het wereld wijde net ter plaatse...
See ya later
Vandaag zijn we naar een Malaysian Airlines kantoor geweest om ons te laten listen voor de vlucht van morgen omstreeks 10uur richting Kuching (Borneo), dit zal onze uitvalsbasis worden de komende dagen in Borneo, maar daarover morgen meer...
Dus na onze obligate passage in het boekingskantoor, hebben we de mono-rail genomen naar de andere kant van de stad en dan verder te voet geweest naar de nationale moskee, het vogel reservaat en de vlinder tuin.
De nationale moskee heeft weer enkel hilarische foto's opgeleverd, aangezien we aldaar verplicht werden een jellaba aan te trekken en zo door die moskee te huppelen.
De moskee zelf was mooi om te zien, doch niet indrukwekkend... Van buitenaf lijkt hij mooier. Natuurlijk zeker een bezoek waard als je in de buurt bent.
Van de moskee af, is het slechts enkele kilometer lopen naar de vogeltjes.... Vele soorten bijeen, toch spijtig dat er sommige in kooien zitten :-(
De rest vliegen rond in wat de grootste vogelkooi ter wereld blijkt te zijn (eigenlijk netten die boven de bomen gespannen zijn !! Allemaal heel mooi verzorgd en zeker even rustgevend om enkele uren uit het lawaai van de stad te zijn.
De vlindertuin was wel een beetje teleurstellend, het was er wel verzorgd en mooi, maar er waren niet zo spectaculair veel vlindersoorten aanwezig... De reuzachtige koi's en meervallen die in deze japanse tuin voorkwamen waren dan wel weer indrukwekkend....
Daarna zijn we dan voor de verplichte cultuur-uitstap nog even op zoek gegaan naar het nationaal monument van Maleisie. Zeker het zien waard, maar het was toch een eind stappen om het te zien. We konden een taxi genomen hebben, maar wouden per se een paar calorietjes verbranden (we doen er hier massa's op!!)...
Na veel zoeken in dat deel van de stad, dan toch de mono-rail teruggevonden en terug gespoord naar het iets drukkere gedeelte van de stad.
Dit deel van de stad hadden we slechts gisteren bij toeval gevonden...het is niet erg ver van ons hotel, maar we hadden dit deel van de stad nog niet verkend, gisteren dus wel :-) Het is er gezellig druk en plezant, doet ons nog meer terug denken aan de Kao San Road in Bangkok...
Ook de vele marktjes met namaak spullen aan spotprijsjes...(tenzij je natuurlijk massa's dingen gaat kopen die je uiteindelijk toch niet nodig hebt, want dan komt het toch duur uit)
Dus straks opfrissen, eten, relaxen en iets gaan drinken...daarna bedje in, want morgen hebben we weer een vliegreis voor de boeg.
Of er morgen nog een episode zal verschijnen op de blog, hangt groten deels af van de beschikbaarheid van het wereld wijde net ter plaatse...
See ya later
Maleisie, dag 2 (KL)
Gisterenavond zoals gezegd iets gaan eten en gaan drinken...(vooral drinken dan).
Positief was het feit dat rond het hotel, het bulkt van de eetstalletjes en restaurants!!
Het spreekt vanzelf dat het eten bij de lokale bevolking een pak goedkoper is dan in een fancy toeristen-restaurant waar we ze u de "french cuisine" aanbieden...
Om een idee te krijgen van de prijzen : een volledige maaltijd bestaande uit een rijstgerecht met de nodige sauzen (oorsprong redelijk onbekend) en groenten en vlees en zeevruchten kost rond de 0,4 euro. Gisteren hadden wij een maaltijd bestaande uit
- voor Hilde : rijst gekookt in kokosmelk + groenten, ansjovis, saus (gruwelijk pikant) en een potje lamsvlees in cury en een blikje cola
- voor Carl : thaise rijstschotel (zeer pikant rijstgerecht) met een mengelmoes van groenten, vlees en scampis en een blikje cola
Het totaal voor de twee samen was 11 Ringgits (5 ringgits = 1 euro)
Het duurste is alcohol, een glas bier kost hier zo veel als bij ons (1,5 euro)
Het plezante is dat je hier een mengelmoes vind van over gans Azie, currys van over gans India, schotels van over gans China, Japans, Vietnamees, Thais, noem maar op....
Vandaag de eerste echte dag KL... Een grote stad die mij nog het meeste aan Bangkok doet denken, echter met dit verschil dat het hier redelijk saai is.... Het verkeer is de hel!! (motorrijders rijden hier met hun jas achterste voren aan om hun kleren te beschermen tegen de uitlaatgassen) en voor voetgangers is het vechten om te overleven.
Er zijn volgens de gids (lonely planet) slechts enkele echte bezienswaardigheden (en dat is dan eigenlijk nog ruim genomen). De meeste tijd kruipt in het zoeken naar de juiste weg in deze wirwar van straten in een broeierige hitte en met een gebrek aan zuurstof.
Het plein waar Maleisie zich onafhankelijk heeft uitgeroepen was wel de moeite waar, met daarrond de koloniale huizen, de KL tower, waar je een mooi zicht hebt op de gehele stad en ver daarbuiten en een veel beter zicht op de petronas towers (de grootste torens ter wereld).
Dan zijn we uiteraard ook de must-see gaan bekijken, de Petronas towers zelf...redelijk indrukwekkend. In de torens is onderaan een gigantisch shopping centrum, waar alle modehuizen van de wereld gevestigd zijn + natuurlijk een massa andere zaken, gewoon veel te groot om te bekijken, daar loop je makkelijk 2 volle dagen rond!! De prijzen die men daar hanteert zijn vergelijkbaar met bij ons. Behalve elektronica die wel merkelijk goedkoper is.
Daarna zijn we nog iets gaan drinken in een van de talrijke bars in de omgeving en via een serieuze omweg (tot groot jolijt van Hilde die naar de wc moest) terug naar het hotel gelopen (alwaar wij ons uurtje gratis internet bij deze aan het opsouperen zijn). Straks gaat het dan uiteraard terug richting plaatselijke middenstand :-)
Conclusie van de eerste volle dag KL : saaie, niet veel te zien, veel verkeer, maar heeeeeel lekker eten!!!! (ons dieet krijgt bij deze weer eens een mokerslag van jewelste)
Morgen staat op de planning een vogelreservaat en vlindertuin niet zo ver buiten de stad, en chinatown met zijn marktjes en dan misschien ook nog de nationale moskee...
Tot morgen bloggie :-0
Positief was het feit dat rond het hotel, het bulkt van de eetstalletjes en restaurants!!
Het spreekt vanzelf dat het eten bij de lokale bevolking een pak goedkoper is dan in een fancy toeristen-restaurant waar we ze u de "french cuisine" aanbieden...
Om een idee te krijgen van de prijzen : een volledige maaltijd bestaande uit een rijstgerecht met de nodige sauzen (oorsprong redelijk onbekend) en groenten en vlees en zeevruchten kost rond de 0,4 euro. Gisteren hadden wij een maaltijd bestaande uit
- voor Hilde : rijst gekookt in kokosmelk + groenten, ansjovis, saus (gruwelijk pikant) en een potje lamsvlees in cury en een blikje cola
- voor Carl : thaise rijstschotel (zeer pikant rijstgerecht) met een mengelmoes van groenten, vlees en scampis en een blikje cola
Het totaal voor de twee samen was 11 Ringgits (5 ringgits = 1 euro)
Het duurste is alcohol, een glas bier kost hier zo veel als bij ons (1,5 euro)
Het plezante is dat je hier een mengelmoes vind van over gans Azie, currys van over gans India, schotels van over gans China, Japans, Vietnamees, Thais, noem maar op....
Vandaag de eerste echte dag KL... Een grote stad die mij nog het meeste aan Bangkok doet denken, echter met dit verschil dat het hier redelijk saai is.... Het verkeer is de hel!! (motorrijders rijden hier met hun jas achterste voren aan om hun kleren te beschermen tegen de uitlaatgassen) en voor voetgangers is het vechten om te overleven.
Er zijn volgens de gids (lonely planet) slechts enkele echte bezienswaardigheden (en dat is dan eigenlijk nog ruim genomen). De meeste tijd kruipt in het zoeken naar de juiste weg in deze wirwar van straten in een broeierige hitte en met een gebrek aan zuurstof.
Het plein waar Maleisie zich onafhankelijk heeft uitgeroepen was wel de moeite waar, met daarrond de koloniale huizen, de KL tower, waar je een mooi zicht hebt op de gehele stad en ver daarbuiten en een veel beter zicht op de petronas towers (de grootste torens ter wereld).
Dan zijn we uiteraard ook de must-see gaan bekijken, de Petronas towers zelf...redelijk indrukwekkend. In de torens is onderaan een gigantisch shopping centrum, waar alle modehuizen van de wereld gevestigd zijn + natuurlijk een massa andere zaken, gewoon veel te groot om te bekijken, daar loop je makkelijk 2 volle dagen rond!! De prijzen die men daar hanteert zijn vergelijkbaar met bij ons. Behalve elektronica die wel merkelijk goedkoper is.
Daarna zijn we nog iets gaan drinken in een van de talrijke bars in de omgeving en via een serieuze omweg (tot groot jolijt van Hilde die naar de wc moest) terug naar het hotel gelopen (alwaar wij ons uurtje gratis internet bij deze aan het opsouperen zijn). Straks gaat het dan uiteraard terug richting plaatselijke middenstand :-)
Conclusie van de eerste volle dag KL : saaie, niet veel te zien, veel verkeer, maar heeeeeel lekker eten!!!! (ons dieet krijgt bij deze weer eens een mokerslag van jewelste)
Morgen staat op de planning een vogelreservaat en vlindertuin niet zo ver buiten de stad, en chinatown met zijn marktjes en dan misschien ook nog de nationale moskee...
Tot morgen bloggie :-0
woensdag, mei 18, 2005
Maleisie, dag 1
Naar goede gewoonte om 8.30Hr eens vlekkeloos vertrokken vanuit brussel, tevens naar goede gewoonte bij de eerste tussenstop vast!! Maleisian airlines kon ons niet meenemen wegens te weinig maaltijden aan boord!! Het excuus dat we heel dringend op dieet moesten, mocht niet baten....
We gingen er dan maar het beste van maken en vertrokken dan maar naar het centrum van Amsterdam op zoek naar een manier om de dag op een "prettige" manier door te brengen....niet zo'n moeilijke opdracht in Amsterdam trouwens ;-)
Om in het centrum van de stad te geraken, moet je natuurlijk eerst weer de douane voorbij om het land terug binnen te kunnen, en daar zat alweer een kink in de kabel... Onze vrienden van de arm der wet vonden het nodig ons (Carl meerbepaald) mee te nemen na een routine controle voor verder onderzoek..., omdat bleek dat er nog een verkeersboete was blijven openstaan van 5 jaar geleden ?!?
Onmiddelijke inning, dus weer enkele tientallen euro's minder mee te sleuren naar het centrum, maakt het wandelen aangenamer.....niet dus
Het verblijf in het centrum van de stad is heel "aangenaam" verlopen en tegen een uur of 21 begaven we ons dan maar richting Schiphol voor de tweede poging...
Eureka ! Er zijn nog stoelen genoeg open in economy, maaaaaaar nog maar eentje in business. Deze plaats werd ingenomen door de persoon met de langste benen, guess who...
Na ongeveer 12 uur vliegen stappen we vermoeid, maar blij dat we op bestemming zijn gearriveerd, van het vliegtuig. Carl was zo blaseeh :-) geworden na 12uur in business class, dat hij het erg vond om 5 minuutjes te wachten in de hal op het "economy gepeupel", dat pas na de elite verkrampt het vliegtuig mocht verlaten.
Op naar het hotel, een uur in de bus met onderweg stralend weer. Tegen de tijd we in het centrum belanden, valt het met bakken uit de hemel (wat niet verwonderlijk is in het regenseizoen). De kamer is echter mooi en proper (we hadden deze keer op zeker gespeeld en een top end hotel geboekt voor de eerste 3 nachten) en de cocktails lekker en gratis.
Deze dag eindigen we (straks) hopelijk in peis en vree. We gaan er nu vandoor om de lokale "cuisine" uit te proberen en ettelijke liters goudkleurige godendrank in onze kip te gieten :-)
Tot morgen liefste blog.
We gingen er dan maar het beste van maken en vertrokken dan maar naar het centrum van Amsterdam op zoek naar een manier om de dag op een "prettige" manier door te brengen....niet zo'n moeilijke opdracht in Amsterdam trouwens ;-)
Om in het centrum van de stad te geraken, moet je natuurlijk eerst weer de douane voorbij om het land terug binnen te kunnen, en daar zat alweer een kink in de kabel... Onze vrienden van de arm der wet vonden het nodig ons (Carl meerbepaald) mee te nemen na een routine controle voor verder onderzoek..., omdat bleek dat er nog een verkeersboete was blijven openstaan van 5 jaar geleden ?!?
Onmiddelijke inning, dus weer enkele tientallen euro's minder mee te sleuren naar het centrum, maakt het wandelen aangenamer.....niet dus
Het verblijf in het centrum van de stad is heel "aangenaam" verlopen en tegen een uur of 21 begaven we ons dan maar richting Schiphol voor de tweede poging...
Eureka ! Er zijn nog stoelen genoeg open in economy, maaaaaaar nog maar eentje in business. Deze plaats werd ingenomen door de persoon met de langste benen, guess who...
Na ongeveer 12 uur vliegen stappen we vermoeid, maar blij dat we op bestemming zijn gearriveerd, van het vliegtuig. Carl was zo blaseeh :-) geworden na 12uur in business class, dat hij het erg vond om 5 minuutjes te wachten in de hal op het "economy gepeupel", dat pas na de elite verkrampt het vliegtuig mocht verlaten.
Op naar het hotel, een uur in de bus met onderweg stralend weer. Tegen de tijd we in het centrum belanden, valt het met bakken uit de hemel (wat niet verwonderlijk is in het regenseizoen). De kamer is echter mooi en proper (we hadden deze keer op zeker gespeeld en een top end hotel geboekt voor de eerste 3 nachten) en de cocktails lekker en gratis.
Deze dag eindigen we (straks) hopelijk in peis en vree. We gaan er nu vandoor om de lokale "cuisine" uit te proberen en ettelijke liters goudkleurige godendrank in onze kip te gieten :-)
Tot morgen liefste blog.
Abonneren op:
Posts (Atom)