Maleisie Dag 7 (Kuching)

We zijn naar het nationale park van Bukah geweest vandaag. Terug maar eens de public bus geprobeerd, en deze keer was het een pak beter dan gisteren (betere wegen), na een uur en iets waren we iets hoger in de bergen en totaal afgelegen van welke stad dan ook... We kregen van de ranger een kaart mee met de trails van het gebied, en de waarschuwing dat ze erg zwaar waren. Hij aviseerde ons de trail te doen die leidde naar de prachtige watervallen in de bergen...maar helaas we hadden al een andere in gedachten :-) In de gids hadden we gelezen dat een van de trails leidde naar een centrum voor dieren die niet meer in aanmerking kwamen voor rehabilitatie omdat ze van kleinsaf weggenomen werden door mensen uit de natuur en later geconfisceerd werden door de overheid. Deze dieren hebben absoluut geen overlevingsinstict meer over, en dus moeten ze in kooien of afgesloten gebieden worden gehouden.... Men heeft ons wel verzekerd dat de kooien meer dan ruim zijn en dat het dus geen zoo is....

We gingen dus met volle moed op pad...maar algauw werd het duidelijk dat het een bloedhete dag ging worden, na amper 10minuten stroomde het zweet van ons lichaam als nooit tevoren!! Het pad ging steil bergop en op vele plaatsen moest je omhoog door middel van lianen of touwen... Na 20minuten al een eerst stop ingelast, dorst dorst dorst, en slechts 1 fles water bij, ondanks waarschuwingen toch onze eigen zin gedaan, dom dom dom :-)
Nu na een goed uur kwamen we bij de eerste viewpoint en deze was meer dan de moeite waard, redelijk uitgeput door het continue klauteren en klimmen toch een tijd genomen voor een uitgebreide foto-shoot....
Daarna in de hoop van wat vlakkere wegen voorgeschoteld te krijgen...doch ijdele hoop... Het daalde af en toe heel sterk, maar even later wat het weer serieus klauteren geblazen...
Natuurlijk het zou ons niet zijn als er niets zou gebeuren...
Op een bepaald moment is het pad versperd door enorme bomen die afgekraakt zijn....we moesten erover (en eronder), als een gezwinde hinde spring ik over de eerste hindernis, en boef, terwijl ik naar de grond kijk waar ik mijn voeten moet plaatsen, let ik niet op grote splinters ironwood die nog uit de stam steken... met mijn hoofd ertegen!!! Natuurlijk helemaal open en bloeden als een rund !!
Daar stonden we dan in het midden van die jungle... Gelukkig hadden we een handdoek bij die ik op de wonde kon houden, en kon zo verder lopen.
Een uurtje of 3 later (bloeden was grotendeels toch gestopt, maar wonde gaapte open) kwamen we aan bij het wildlife center, waar we op zoek konden naar de first aid.
Maar driewerf helaas, geen first aid kit (wel een doos, een lege) en tot overmaat van ramp geen dokter, want (we hadden weer een alle geluk van de wereld aan onze zijde) public holliday, en dan werken er geen dokters in Borneo (NB ook niet in de hospitalen!!)
Dus transport gezocht en gevonden om terug naar Kuching te rijden (iemand wou ons wel een lift geven tegen betaling), naar de major city, naar een major hotel (de hilton), die gaan toch wel een dokter hebben zeker? Yeah right! Public Holiday, we moesten naar het enige hospitaal dat open was op deze dag!! Er waren 2 dokters voor alle gevallen in de gehele stad....
Daarbij komt nog het volgende : In Borneo is alle medische hulp gratis, in sociale hospitalen, waar het natuurlijk pokkedruk is altijd.
Voor diegenen die het zich kunnen veroorloven zijn er betalende hospitalen (dit systeem werkt met een hospitalisatie-verzekering zoals in de states) waar de medische hulp sneller en beter is...
Doch vandaag (omdat de sociale hospitalen ook gesloten waren) mocht iedereen gratis naar een betalende kliniek komen.... Je kan wel gaan denken dat de spoed daar vol zat, met zowel spoedgevallen, als mensen met een hoest, of wie met de hele familie kwam om eens te laten onderzoeken in een "dure" kliniek !!!!
Doordat wij betaalden kregen we voorang, maar toch nog 4 uur moeten wachten tot een dokter vrij was (er kwamen daar ook dodelijke ongevallen binnen).
Ik kreeg een brand-new haircut en een paar hechtingen die er pas over een 5-tal dagen weer uit mogen. Dit alles op zich is niet zo erg, doch wat veel erger is, is dat deze lokale medicijnman mij ook ten stelligste af raadde om door te reizen naar minder toegankelijk gebied tegen de grens met Kalimantan, waar we van plan waren naartoe te trekken !!
Een serieuze aanpassing van de plannen dus!! Doordat ik de wonde in het woud was opgelopen en ik nog verder in het bos ga spelen, is de kans op infecties veel te groot. In die afgelegen gebieden is geen medische hulp voorhanden, en het kost uren met een boot om ons terug te brengen in geval van infectie.... Voor broze westerlingen zoals wij zou dat wel een nefast kunnen aflopen.....
Shit shit shit
We besluiten als troost morgen toch nog door te trekken naar Bako, een groot gebied op enkele uurtjes van Kuching, toch afgelegen, en toch goed genoeg bereikbaar in geval van nood....
zucht, zucht, dit moet nu weer ons overkomen!!!
Omdat ik mijn nieuwe mohawk kapsel toch niet zo cool vind, draag ik vanaf nu een petje :-)

Greetz from man with the hat & his girlfriend :-)